ବିଚ୍ଛେଦ ବେଦନା

ହେ ମଧୁ ମଳୟ 

ଚାଲି ଗଲ ତୁମେ

ଥରେ ତ ଭାବିଲ ନାହିଁ

ତୁମେ ଗଲା ପରେ

କିପରି ଚଳିବ 

ତପତ ଧରଣୀ ଭୂଇଁ ।

ପାଦ ଚାଲୁ ଥିବ

ଭାଜିବା ବାଲିରେ

ହୃଦେ ଜାଗୀ ହୁତାଶନ

ଅଭୂଲା ଅଲିଭା 

ସ୍ମୃତି ଗାଥା ସବୁ

ଧୀରେ ହେବ ଉନ୍ମୋଚନ ।

ନେତ୍ର ପାରାବାର

ପଡ଼ିବ ଉଛୁଳି

ନପାଇ ଆଶାର କୂଳ ।

ମନ ସ୍ରୋତସ୍ଵିନୀ 

ବହିବ ଉଜାଣି

ପ୍ଲାବିତ ଦୁଃଖର ଜଳ ।

ତୁମେ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ

ପୁଲ୍ଲକିତ ହୋଇ

ଜ୍ଞାତ ହୁଏ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ 

କିବା ଅନୁରାଗ

ଉତ୍ପନ୍ନେ ଲିଭିଲା

ମାନସେ ଫଳିତ ଭ୍ରମ ।

ତୁମେ ଗଲା ପରେ

ମରୁଦ୍ୟାନ ପରି

ପ୍ରତ୍ୟହ ଜୀବନ ପଥ

ସମ୍ମୁଖେ ଯେସନେ

ଝାମୁର ଅନଳେ

ଶତୃର ସଜ୍ଜିତ ରଥ ।

ତୁମେ ଗଲା ପରେ

ଅନୁଭୂତ ହୁଏ

ଏକାକୀ ବଞ୍ଚିଛି ମୁହିଁ

ମରଣ କୋଳରେ

ନିତି ଜୁଇ ଜଳେ

ତୁମକୁ ଭୂଲିବା ପାଇଁ ।

ହାରିଛି ହାରିବି 

ହାରି ଯିବି ଜାଣି

ଜିତାଇ ରଖିବି ତୁମେ

ବାହୁଡିବ ନିଶ୍ଚେଁ

ଶୁଷ୍କ ଜଗତକୁ

ଶୀତଳ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଦାନେ ।