ବିବେକକୁ ପ୍ରକାଶ କର

ସମୟ ନୂହେଁ ତ କାହାର ଅଧୀନ

ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଗତିରେ ଚାଲେ ରାତି ଦିନ ।

ତାର ଗତି ଚକା ଭଉଁରି ପରି ଖେଳ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ବଦଳେ ବେଳକୁ ବେଳ ।

ସମୟର ତାଳେ ତାଳେ ହସ ଖୁସି ପରା

କ୍ଷଣିକ ଯାତରା, ପୁଣି ଦୁଃଖ ଲୁହ ଲହୁ ଭରା ।

ଯେତେ ହେଉ ସାଧନା ଅବା ସିଦ୍ଧିର ବଳ

କେହି ଖୋଜି ପାଇ ନାହାଁନ୍ତି ତା ଥଳ କୁଳ ।

ରେ ମଣିଷ ବିଶ୍ୱକୁ ଧ୍ବଂସ କରିବାର ଆସ୍ଫାଳନ

କିଆଁ କରୁ ଅକାଳ ବିନାଶକୁ ନିଜେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ।

ଆଜି ମଣିଷପଣିଆ ଢିଙ୍କି ପରି ହଜାଇଛ

ପରଶ୍ରୀକାତରତା ହୃଦୟେ ବୀରତ୍ୱ ଖୋଜୁଛେ ।

ନିଜେ ନିଜ ବିବେକକୁ ଗୁରୁ ଭାବେ କର ଭଜନ 

ଗୋଟିଏ ସୂତ୍ରରେ ହୋଇ ବନ୍ଧା ଶାନ୍ତ କର ମନ ।

ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ତ୍ରିବାର ସତ୍ୟ, ଏ ମୋର ଜଣାଣ

ମିଛ ଅହଂକାରେ ନହୁଅ କର୍ତ୍ତବ୍ୟେ ଅସାବଧାନ ।

ଅବିଶ୍ୱାସ ଓ ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସର ଅନ୍ଧାରି ଗଳିରେ

ଧୁରନ୍ଧର ହୋଇ ଶାନ୍ତି ଖୋଜୁଛ ମନର ଭିତରେ ।

ଭଲୁଛୁ କିପରି ମନ ତ ତୋହର ନିଜ ଗୁରୁ, 

ଉତ୍ତର ମିଳିଥିଲା ଉଦ୍ଧବ କେତେ ତୁ ପଚାରୁ ।

ଧରମ ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ଯୁଦ୍ଧର ଦୁଃଖକୁ ଡାକନା, 

ହୃଦୟରୁ ଶାନ୍ତିକୁ ଛାଡନା, ନଚେତ ଭୋଗିବ କଷଣ ।

ଅଜ୍ଞାନତା ଅହଂକାରକୁ ଛାଡି ବିବେକକୁ ପ୍ରକାଶ କର

ବିଶ୍ୱର ମଙ୍ଗଳ ସାଧନ ପାଇଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ସରବ ଗୁରୁଙ୍କର ।