ଭୋକ

କିଏ କ'ଣ ଦେଖିଛି କେବେ ,

ଫୁଟପାତ୍ ରେ ପଡ଼ିଥିବା

ଜୀଅନ୍ତା ଶବଟିର ଭୋକ ।

ସେ ଭୋକ କେବଳ

ପେଟର ଭୋକ ନୁହେଁ ,

କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତୁ ଅଧରର ଖାଦ୍ୟ ଲାଳସା ନୁହେଁ ।

ସେ ଭୋକ,

ଟିକେ ସମ୍ମାନର ,

ଅସ୍ତିତ୍ବକୁ ବଞ୍ଚାଉଥିବା ଅସ୍ମିତାର ,

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହର 

ଲାଜ ଘୋଡ଼ାଉଥିବା ଖଣ୍ଡେ ଲୁଗାର ,

ଶବଟିର ଯାଏ କେତେ,

ଆସେ କେତେ ,

ରାତିରେ ଅଗଣିତ ତାରା 

ଆକାଶରେ ମିଟି ମିଟି କଲେ ,

ଜହ୍ନ ,କଇଁକୁ ଦେଖି

ଆକାଶରେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳିଲେ ,

ତା'କୁ ତ ବଞ୍ଚିବାକୁ ହେବ 

ଆଉ ଗୋଟେ ରାତି ,

ଲୁଚାଇବାକୁ ହେବ 

କଙ୍କାଳମୟ ଶରୀରର ସୁଠାମ ଅଙ୍ଗରାଜି ,

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଭୋକିଲା ଆଖିର ଭୋକରୁ

ଲୁଚି ଲୁଚି ,

ସନ୍ତାପିତ କରିବାକୁ ହେବ

ନିଜ ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡର ଭୋକ ,

ଶବଟିର କ'ଣ ବା ଅଭିଳାଷା !

ତା'ର କି ଯାଏ-ଆସେ ,

କିଏ ତା' ଭୋକିଲା ଦେହକୁ ଦେଖି ,

କବିତା ସଙ୍କଳନଟିଏ ଲେଖିଲେ !!!

ଅଧାଢଙ୍କା ଶରୀରରୁ 

ଉପମା-ଉପମେୟ ଖୋଜି

ଶବ୍ଦାଳଙ୍କାରରେ ସଜେଇଲେ ,

କ'ଣ ପ୍ରଶମିତ ହୋଇପାରେ ତା'ର ,

ପେଟର ଭୋକ ,

ଅବା , ଅସ୍ମିତାର ଭୋକ !

କିଏ କହେ ତା'କୁ ପାଗେଳୀ ,

କିଏ କହେ ଚରିତ୍ରହୀନା ,

କିଏ କହେ ଦରିଦ୍ର 

ଆଉ କିଏ କହେ ଏପରି ଜନ୍ମ ତ 

ଭାଗ୍ଯର ବିଡ଼ମ୍ବନା ।

କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ଫରକ୍ ପଡ଼େ ନାହିଁ 

ଶବଟିର ମାନସିକତାରେ ,

ସେ ତ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ , 

ବଞ୍ଚାଇବା ନିମନ୍ତେ 

ନିଜ ଶରୀରର ଲାଜ ଟିକକ ,

ଶରବିଦ୍ଧ କରୁଥିବା 

ଅନେକ ଭୋକିଲା ଆଖିର ଚାହାଣୀରୁ ,

କାମନାରେ ଅନ୍ଧ

ଅନେକ ମାଂସଳ ଦେହର ଭୋକରୁ ,