ଭଙ୍ଗା ଆଇନା

କେମିତିରେ ପ୍ରିୟା ମୌନବ୍ରତ କରି

ଆଦରିଲୁ ପର ହାତ

ମୋ ପାଇଁ ଖୋଳିଲୁ ଛଳନାରେ ଏକ 

ଜୀବନ ମରଣ ଗର୍ତ୍ତ ।

ତୋର ଦଶାନଙ୍କ ଏତେ ଭୟଙ୍କର

ଯେସନେ ଗରଳ ଭରା

ମୃଗ ନୟନାରେ ବୁଝି ପାରିିିଲିନି

ଛଳନାରେ ତୁହି ହୀରା ।

କୁସୁମ ଶରକୁ ହୃଦୟେ ମାରି ତୁ

ବାନ୍ଧି ଥିଲୁ ପ୍ରେମ ଫାଶେ

ପ୍ରତାରଣା କରି ବୁୁୁୁଡାଇ ମାରିିିଲୁ

କାହିଁକି ତୁ ପରିଶେଷେ ?

ବିରହୀ ମନଟା ପଡି ପଡ଼ି ଆଜି

କରେ ବସି ଅନୁତାପ

ସ୍ଵାର୍ଥବୋଳା ତୋର ସେନେହ ଆଦର

ବଇରି ସମ୍ମୁଖେ ତୋପ ।

ପ୍ରବଞ୍ଚନା ତୋର ଏତେ ଯେ କଠୋର

କହିିିବାକୁ ଭାଷା ନାହିଁ

ଟୁକୁରା କରିଲୁ ହୃଦୟ ଆଇନା

ଲକ୍ଷ୍ମଣଗାରକୁ ଡେଇଁ ।

ତଥାପି ବୋଳିିିନିି ନିିନ୍ଦା ଅପନିନ୍ଦା

ଜଳୁ ପଛେ ମୋର ଜୁଇ

ତୋ ଛଳନା ଯେତେ ଦଂଶନ କରିିିଲେ

ସହିିିବି ମୁଁ ପ୍ରାଣ ଦେଇ ।