ଭଲ ମଣିଷ ଟେ ହୁଅ

ଲେଖି ପାରୁନାହିଁ ଆଉ ମୁଁ କବିତା

ଆସୁନି ଶବ୍ଦର ଜୁଆର

ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲେ କରୋନା ର କାୟା

ଲମ୍ବାଇଛି ତାର ବିଶାଳ ଚେର ।

କେଉଁଠି କାନ୍ଦୁଛି ସ୍ତ୍ରୀ ମୁଣ୍ଡ କୋଡି

କେଉଁଠି କାନ୍ଦୁଛି ଝିଅ

ପୁଅକୁ ହରାଇ ଆକୁଳ ଅନ୍ତର

ମାଆର ଶୁଖୁନି ଲୁହ ।

ଦେଖି ପଢି ସବୁ ଏ ବିକଳ ଚିତ୍ର

ହୃଦୟଟା ହୋଇଯାଏ ଅସ୍ଥିର

ଆସେନାହିଁ ହୃଦେ ଭାବର ସମ୍ଭାର

ସଜାଇ ପାରେନା କବିତା ସାର ।

ଅଢେ଼ଇ ଦିନର ସଂସାର ହାଟ ଏ

ଦିନେ ହେଲେ ସରିଯିବ

ହାଟର ସଉଦା ବାଟରେ ସରିଲେ

ସେଠି ଲେଉଟାଣି ହେବ ।

ସବୁ କିଛି ଜାଣିଛି ଏ ମୁଢ଼ ମଣିଷ

ତଥାପି ସ୍ୱାର୍ଥରେ ଅନ୍ଧ

ପର ପେଟ ଲୁଟି ନିଜ ପାଇଁ ସିଏ

ଧନ ଠୁଳ କରି ବାନ୍ଧୁଛି ବନ୍ଧ ।

ପରିବର୍ତ୍ତନ ର ସମୟ ଆସିଛି

ହୁଅ ବନ୍ଧୁ ସଚେତନ

ଦୁଃଖୀର ଦୁଃଖରେ ସମଦୁଃଖୀ ହୁଅ

ସୃଷ୍ଟି କର ନିଜ ସ୍ଥାନ ।

ଯେତେ ବି ସମ୍ପତି ଠୁଳ କରିଥିବ

ଆଉ କାହା ତଣ୍ଟି ଚିପି

ତୁମ ଶବ ସହ କିଛି ବି ଯିବନି

ଖାଲି ସମୟ ରହିବ ସାଖୀ ।

ଭଲ ମଣିଷ ଟେ ହୋଇ ଥିବ ଯଦି

ଲୋକଙ୍କ ହୃଦୟେ କରିବ ଘର

ଶରୀର ଟା ତୁମ ପାଉଁଶ ହେଲେବି

ନାମ ହୋଇଯିବ ଚିର ଅମର ।