ଭକ୍ତ ବଳରାମ ଦାସ

ଜୟ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ଭକତ ଜୀବନ

କୃପା କର ଏ ଭକ୍ତକୁ ତୋଳି କିଛି ଜ୍ଞାନ ।

ତୁମରି ଭକତ ଜଣେ ବଳରାମ ଦାସ

ତାଙ୍କ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ମନେ ଅଭିଳାଷ ।

ସପନେ ଦେଖିଲି ମୁହିଁ ଭଗ୍ନ ଏକ ଘରେ

ପ୍ରଦୀପ ଜଳୁଛି ଯେହ୍ନେ ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ତାରେ ।

ଗବାକ୍ଷେ ଆଘାତ ଦେଇ ବୋଲେ କ୍ଷୀଣ ସ୍ଵରେ

କିଏ ସେ ବସିଛି ତୁମେ ନିଭୃତ କୋଣରେ ।

ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଶଦ୍ଦ ଝଙ୍କୃତ ହୁଏ ପ୍ରତିଧ୍ୱନି

ଘୁରାଇ ଆଣିଲି ମୋର ସନ୍ଦେହ ଚାହାଁଣି ।

ଯାହା ମୁଁ ଦେଖିଲି ବୁଦ୍ଧି ହଜି ଗଲା ମୋର

ଅସ୍ଥି ଆଭୂଷଣ ଯେହ୍ନେ ସର୍ବାଙ୍ଗ ଶରୀର ।

ଆଖିରେ ଧରିବ ସତେ ପୋଷଟେ ଚାଉଳ

ପ୍ରଭୁ ପ୍ରୀତି ଚିତ୍ତ ଯେହ୍ନେ ଭକ୍ତିରେ ଆକୁଳ ।

କର ଯୋଡ଼ି ବୋଲଇ ମୁଁ ଦିଅ କିଛି ଜ୍ଞାନ

ଅପାର କରୁଣା ବଳେ ଭକତେ ଗଣନ ।

ବେନି ନେତ୍ର ସିକ୍ତ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ଛଳଛଳ

ବସ ପୁତ୍ର କହିବି ମୁଁ ଗଡି ଯାଏ ବେଳ ।

ପଞ୍ଚ ସଖା ମଧ୍ୟେ ସ୍ଥାନ ତୁଛ ଏଇ ପ୍ରାଣ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଲେଖା ମୋ ଦାଣ୍ଡି ପୁରାଣ ।

ମୃଗୁଣୀ ସ୍ତୁତି କୁ ଆଣେ ଏଇ ମୋର ଜ୍ଞାନ

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଗୋସାଇଁ ପାଇଁ ମନ ମୋ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ପୁରାଣ ଲେଖାକୁ ଗୃହିଣୀଙ୍କ ପାଇଁ

ଯଦି ନିୟମ ପାଳିବେ କଲ୍ୟାଣ ହୁଅଇ ।

ଆପଣା ଦୋଷରେ ପଡ଼ି ହୁଏ ମୁଁ ଦଣ୍ଡିତ

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଧାମରୁ ମୁହିଁ ହୁଏ ବିତାଡିତ ।

ଭକ୍ତ ଜନ ଦୀନକୃଷ୍ଣ ମନରେ ଚିନ୍ତିତ

କେଉଁ ଆଡେ ଚାଲି ଗଲା ପରମ ଭକତ ।

ମନରେ ବାନ୍ଧିଲେ ଆଣ୍ଟ ଦର୍ଶନ କରିବେ

ରଥ ସଜାଡି ବସିଲେ ମୋ ପାଶେ ଆସିବେ ।

ସଙ୍ଗତେ ଆସିଲେ ମାତ ଦେବୀ କମଳିନୀ

ଦେଖିଣ ବୋଲନ୍ତି ମୋତେ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ ।

ଗ୍ରାମେ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ ତୁହି ଯିବୁ

ଶିରୀକ୍ଷେତ୍ର ମୁହଁ ତୁହି ଆଉ ନଦେଖିବୁ ।

ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟେ ବୋଇଲି ମୁଁ ଶୁଣ ମୋର ମାତା

ଏଇ ମୋର ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ଦେଖ ପ୍ରଭୁ ପିତା ।

ଜଗନ୍ନାଥ ମହାପ୍ରଭୁ ଥିବେ ଯେଉଁ ସ୍ଥାନେ

ପରିଣତ ହେଉ ଥାଏ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର ନାମେ ।

ମୋର ବାଣୀ ଶୁଣି ପ୍ରଭୁ ଅତି ଆନନ୍ଦରେ

ଧନ୍ୟ ହେଲି ଆଜ ମୁହିଁ ବଳରାମ ପୁରେ ।

ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ମୁହିଁ ବୁଜି ଦେଲି ଆଖି

ମୋ ଭାବକୁ ପ୍ରଭୁ ପାଦେ ରଖି ଦେଲି ଲେଖି ।

କିଛି କ୍ଷଣ ଅନ୍ତେ ଯେହ୍ନେ ହୋଇଲା ନିସ୍ତବ୍ଧ

କର୍ଣ୍ଣେ ନବାଜିଲା ଆଉ ଭକ୍ତି ରସ ଶଦ୍ଦ ।

ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ କୁଟୀରକୁ କରିଲି ପ୍ରଣାମ

ଧନ୍ୟ ହେଲି ହାତେ ପାଇ ଭକ୍ତ ବଳରାମ ।

ବୟୋଜ୍ୟେଷ୍ଠ ବଳରାମ କୀର୍ତ୍ତି ଯେ ଅମାପ

ଲେଖନୀ ଚାଳନେ ଭୂଲେ ମନରୁ ସନ୍ତାପ ।

ଧର୍ମ ତତ୍ତ୍ଵ ଜ୍ଞାନ ଯେତେ ହୁଏ ପରିସ୍ଫୁଟ

ଉତ୍କଳ ମଉଡ ମଣି ଭାବ ଯେ ଅତୁଟ ।