ଭିନ୍ନ ଏକ ମୀରା

ଆଖିର ପଲକ ତତଲା ଲୁହରେ 

   ପୋଡ଼ିଯାଏ ଥିରିଥିରି,

କାହାକୁ କହିବ କିଏବା ଶୁଣିବ

   ନକହି ଯାଉଛି ମରି |

ଛାତିରେ ପଥର ଲଦି ଦେଇଅଛି

   ଶୁଭୁନି କାନେ ଶବଦ,

ହୃଦୟ ଭିତର ରୁନ୍ଧି ହୋଇଯାଏ 

   ପାଟିରେ ଫୁଟୁନି କାନ୍ଦ |

ରହି ରହି ଶୁଭେ ଅବୁଝାରୁ ପଦେ

   ଚମକି କବାଟ କୋଣେ,

କାହିଁ କିଛି ନାହିଁ କାହିଁକି ବା ହେବ

    ମନ ଭ୍ରମ ତାକୁ ମଣେ |

କାନେ ଚୁପି ଚୁପି କିଏ ବା କହିବ

  ଗାଇବ ପ୍ରେମର ଗୀତି ,

ସିଏ ଚାଲିଗଲା ଅଫେରା ଦେଶକୁ

   ଛାଡ଼ି ଦେଇ ପ୍ରିୟାପ୍ରୀତି |

ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ କରି ଦେଇଗଲା

    ସଂସାର ପାହାଚେ ସିନା,

ପଡ଼ି ରହିଥିବି ସ୍ମୃତି ଗଣୁଥିବି

   ମୀରା ସାଜି ଦିନାହୀନା ।

ରାଧା କଳଙ୍କିନୀ ହେଲେ ହୋଇଥାନ୍ତି 

   ଯମୁନା କୂଳରେ ବସି,

କୃଷ୍ଣ ନାମ ଧରି ଦିନରାତି କାଟି

  ଅବା ମୀରା ପରଦେଶୀ |

ହୋଇପାରିଲିନି ରାଧା କିବା ମୀରା

   ଏଡ଼େ ଭାଗ୍ୟ ମୋର କାହିଁ,

ପର କରିଦେଲ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲ

   ନିତି ଝୁରେ ବାଟ ଚାହିଁ |

ଏତେ ବଡ଼ ଧରା ହୋଇଗଲା ସରା

   ଚାରିକାନ୍ଥେ ବାନ୍ଧିଦେଲ,

ହସର ଖୁସିର ସଂସାର ଛଡ଼ାଇ

  ମୋତେ ଏକା କରିଦେଲ |

ଦୁଇଦିନ ପାଇଁ ସାଥି କରିଥିଲ

   ହେଲ ଆକାଶର ତାରା,

କୋଟିଏ ତାରାରୁ ତୁମକୁ ଖୋଜୁଛି

  ଦେଉନାହିଁ ମୋଟେ ଧରା |

ଭିନ୍ନ ମୀରା ମୁହିଁ ହୁଏ ପାଗଳିନୀ

   ତୁମକୁ ହୃଦରେ ଚାପି,

ଜାଣୁଛି ଜୀବନେ ନାହିଁ ଦରଶନ

   କାହିଁଗଲ ପ୍ରିୟ ଛପି |