ଭଗ୍ନଶିଳାର ଜୀବନ୍ୟାସ

ବାନ୍ଧବୀ ଗୋ,ତୁମ ସ୍ୱାଭିମାନ ସତେ

    ସୁଗନ୍ଧା ରଜନୀଗନ୍ଧା , 

ଅଭିମାନ ତୁମ    ଅନନ୍ତ ଆକାଶ

    ନୃତ୍ୟରେ ଚପଳଛନ୍ଦା !

ଓଠର ମାନକୁ    ଲୁଚାଇ ଲୁଚାଇ

    ଆଖି ଦୁଇ ଓଦା ହୁଏ ,

ଅଭିମାନ ବନ୍ୟା   ଉଛୁଳି ଶେଷକୁ

    ମରୁଦ୍ୟାନ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ।

ବେଳେବେଳେ ତୁମ ଅଭିମାନ ସାଜେ

     ଅଶ୍ରୁପୂର୍ଣ୍ଣ ଅନ୍ତାକ୍ଷରୀ ,

ନିଜେ ହାରି ହାରି  ଅନ୍ୟକୁ ଜିତାଏ

    ବିରହିଣୀ ପ୍ରିୟା ପରି ।

ସେଦିନ କାହ୍ନାର ବଇଁଶୀ ସୁରରେ

    ସତେକି କୁହୁକ ଥିଲା ,

କଦମ୍ବବନ ବି   ନାଚି ଉଠୁଥିଲା

    ଯମୁନା ଚହଟୁଥିଲା ।

ତୁମ ନୟନରେ   ଅଶ୍ରୁ ତର୍ପଣର

   ଅଦ୍ଭୁତ ନୀରବ ନୃତ୍ୟ ,

ନିଭୃତ ବେଳାରେ ଅକଥନୀୟ ତା'

   ସୁପ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ତଥ୍ୟ !

ତୁମେ ଯେବେ ମୋର ଅକୁହା ବେଦନା

   ଆପେ ଆପେ ପାର ଜାଣି ,

ତୁମ ଅଭ୍ୟନ୍ତର    ନିର୍ବାକ୍ ବେଦନା

    ପାରିବିନି କ'ଣ ଚିହ୍ନି !

ଚିହ୍ନି ଜାଣିଥିଲେ   ଅଚିହ୍ନା ଲୋକର

     ଚରିତ୍ରାୟନ ସମ୍ଭବ ,

ମୋ' ଚରିତ୍ର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବାରେ ତୁମେ

    ନିଶ୍ଚୟ ସଫଳ ହେବ ।

ତୁମ ହୃଦୟର     ନୀରବ ଧ୍ୱନିର

    ପ୍ରତିଧ୍ୱନି କୁହେ କଥା ,

ସେଇ ପ୍ରତିଧ୍ୱନି   ସୁପ୍ତ ଇସାରାରେ

  ମୋ' ହୃଦୟ ଲେଖେ ଗାଥା ।

ବାନ୍ଧବୀ ଗୋ ,ତୁମ ନିଃଶବ୍ଦ ରାଗିଣୀ,

   ମୋ' କାବ୍ୟଗୀତି-ଝଙ୍କାର,

ମିଶ୍ର ପ୍ରତିକ୍ରିୟା    ପୃଷ୍ଠା ସୃଜନରେ

   ଆଣେ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସମ୍ଭାର ।

   

ପରମ୍ପରା ଆଉ   ମିଥ୍ୟାଭିଜାତ୍ୟର

    ସାମାଜିକ ବନ୍ଦୀଶାଳା ,

ସ୍ୱାଧୀନତା ତୁମ     ଧ୍ବଂସ କରିଛି

    କରିଦେଇ ଭଗ୍ନଶିଳା !

ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କର ନିର୍ବାକ୍ ନୃତ୍ୟାଙ୍ଗନା

    ତା' ଅଭିଶପ୍ତ ଘୁଙ୍ଗୁର,

ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ   ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ ପ୍ରାଣର

    ବୁକୁଫଟା ହାହାକାର ।

ଭଗ୍ନଶିଳା ତୁମେ ନୁହଁ ଗୋ ବାନ୍ଧବୀ

   ମୋ' ପ୍ରାଣର ଜୀବନ୍ୟାସ ,

ମୃଦୁ ମାଦକତା   ସ୍ନିଗ୍ଧ- ଧୀରବତ୍ତା

    ସଞ୍ଚରେ ନବ ଉଚ୍ଛ୍ବାସ !