ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତି

ରୁକ୍ଷ ତ୍ଵଚା ଆଉ ମଳୀନ ଚେହେରା

ଦୁଇ ଗାଲେ ବ୍ରଣ ଭରା, 

ଅବିବାହିତା ସେ ମଧ୍ୟ ବୟସ୍କା ଟି

ରଙ୍ଗ ଦେଖିବାକୁ ଗୋରା ;

ପିନ୍ଧି ଏକ କଳା ପାଟ,

ଥିରି ଥିରି କରି ଯାଉଥିଲା ଚାଲି

ଦେଇ ଆମ ଘର ବାଟ । 

ଅତି ଆପଣାର ଲାଗିଲା ମୋତେ ସେ 

ପାଖକୁ ଗଲି ମୁଁ ତାର, 

ପ୍ରଣାମ ଜଣେଇ ପଚାରି ମୁଁ ଦେଲି

କୋଉଠି ତୁମର ଘର ;

କିଏ ତୁମେ ଦେବୀ କୁହ?

କୋଉଠି ନିଶ୍ଚେ ମୁଁ ଦେଖିଛି ତୁମକୁ

ଚିହ୍ନାଚିହ୍ନା ଲାଗେ ମୁହଁ । 

ହସିଲା ମୁରୁକି କହିଲା ରାଗିକି

ଜାଣିନୁ ତୁ ମୂଢମତି, 

ମୁହିଁ ପରା ତୋର ଅତି ଅପଣାର

ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତି;

କରୋନା ସାଧିଛି ଦାଉ,

ସୁନ୍ଦର ରୂପ ମୋ ଲୁଟି ନେଇଗଲା

ଫେରି କି ପାଇବି ଆଉ ?

ପେଟ୍ରୋଲ ଶହେକୁ ସୁନା ଦର ପରା

ପଚାଶ ହଜାର ହେଲାଣି,

ଆକାଶଛୁଆଁ ଏ ପରିବା ଦର ଟା

ସଭିଙ୍କୁ ଘାଇଲା କଲାଣି;

ଛାଡିଦେ ଗରିବ କଥା,

ବଜାର ଖବର ଶୁଣି ହେଇଯାଏ

ଧନୀର ବି ମୁଣ୍ଡ ବଥା ।

ମଦ ଦୋକାନଟା ହୋଇଅଛି ଖୋଲା

ମନ୍ଦିରେ ପଡିଛି ତାଲା,

ସରକାରଙ୍କର ସବୁ ଯୋଜନା ତ

କୁଜି ନେତା ମୁହେଁ ଗଲା;

ନିଇତି ବଢୁଛି ରୋଗ,

ରୋଗର ନାଆଁରେ ବାଣ୍ଟିକୁଣ୍ଟି ସବୁ

ନେଇଗଲେ ନିଜ ଭାଗ । 

ଲାଦାଖ୍ ସୀମାରେ ଚାଇନା ସଇନ

ଆଗକୁ ଆସୁଛି ମାଡି,

ଆମର ଖାଇକି ଚେମେଣୀ ନେପାଳ

ଆମକୁ କରୁଛି ରଡି;

ବାହାର ବଇରି କେତେ,

ଭିତରେ ପଶିକି କରୋନା ରାକ୍ଷସୀ

ଖାଇ ତ ଗଲାଣି ମୋତେ। 

ବିଦେଶୀ ଦରବ କିଣୁଅଛ ତୁମେ

ବଢାଅ ବିଦେଶୀ ବିତ୍ତ,

ଦେଶୀ ଜିନିଷକୁ ନାକ ଟେକୁଅଛ

ମାଆକୁ ମାରୁଛ ନାତ;

ତୁମ ପରି ପୁଅ ପାଇ,

ଗରବରେ ଆଜି ଫାଟି ପଡୁଅଛି

ତୁମରି ଭାରତ ଭୂଇଁ । 

କଥା ଶୁଣି ତାର ଅଜଣାତେ ମୋର

ଆଖିରେ ଆସିଲା ଲୁହ,

ପଣତରେ ସିଏ ପୋଛିଦେଇ ଲୁହ

କହିଲା ଶୁଣ ରେ ପୁଅ ;

ହୁଅ ଟିକେ ସଚେତନ,

ତୁମେ ସୁଧୁରିଲେ କରୋନା ମରିଲେ

ଫେରିବ ମୋ ଯଊବନ । 

ଏତିକି କହିକି ବିଦାୟ ନେଇକି

ନିଜ ବାଟେ ଗଲା ଚାଲି,

ଦି ପଦ କଥାରେ ବୁଝାଇଲା ଯାହା 

ସହଜରେ ବୁଝିଗଲି ;

ଭାରତୀୟ ଅର୍ଥନୀତି,

ଆମେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ଫେରି ପାଇବା ତା

ହଜିଥିବା ରୂପକାନ୍ତି ।