ଭାବନାର ଖିଅ କୋଣାର୍କ

ଭାବନାର ଖିଅ କୋଣାର୍କ

««««««««»»»»»»»»»»

ଅର୍କ କ୍ଷେତ୍ରର ନାହିଁ ଆଜି ସେହି ଅତୀତ ଗୌରବ

ଝୁଲନ୍ତା ଅର୍କାସନ ମନ୍ଦିରର ସେ ଆଭା ଆଉ ତାର ସୁସ୍ଥ ବିଭବ l

ନାହିଁ ଆଜି ସେହି ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗାର ଖର ସ୍ରୋତ

ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ଯାଇଛି ଲିଭି ତାର ଉତ୍କଳ ଦୁଃଖିତ l

ଚୁମ୍ବକର କାରସାଦି ନାହିଁ ମୋଟେ ସେଠି ଆଜି

ତଥାପି ମୁଁ ଆକୃଷ୍ଟ ଦେଖି ତା ଭଗ୍ନ ସୁଷମାରାଜି l

ପାଇଛି ମୁଁ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ହେ ଅର୍କ ତୁମ ମନ୍ଦିରୁ

ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନେ ଶିକ୍ଷା ସୁକ୍ଷ୍ମ କଳା କାରିଗରୁ l

କେତେ ରତି ବନ୍ଧ ଶିଖି କରିଛି ଖୁସି ଧର୍ମ ପତ୍ନୀକୁ

ଅଶ୍ୱ ପରି ଧାବମାନ ହୋଇଛି ସଦା କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ରକୁ l

ହେ ଅର୍କ ଗଢ଼ିଛି ଏକ ସ୍ଵନିଳୟ ତୁମରଥ ପରି

ଆଧୁନିକ ଶୈଳୀ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁକ୍ଷ୍ମ ଶକ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଭରି l

ହେ ଅର୍କ ଦେବ ସାରି ମୁହିଁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ନମସ୍କାର

ଅର୍ପଣ କରେ ମୁଁ ଜଳ ତଵ ପାଦେ ସାତ ଥର l

ତଵ ମନ୍ଦିର ଚକ୍ର ପରି ସଜାଇଛି ମୋର ଘର

ଗଢ଼ି ଚାଲେ ଯହିଁ ମୁହିଁ ସୁଖ ସଂସାରଟି ମୋର l

ତଵ ଚୁମ୍ବକ ପରି ଯଦିବା ନାହିଁ ମୋର ତେଜ

ତଥାପି ମାନବୀୟ ଗୁଣେ ଆଜି ମୁଁ ସୁସତେଜ l

ସୁକ୍ଷ୍ମ ଚାରୁ କଳାର ତଵ ଅଟେ ସଦା ମୁଁ ପ୍ରେମିକ

ଭୁଲି ପାରୁନାହିଁ ଆଜି ସେ ଅତୀତ ଅର୍କର ମହକ l

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗାର ଫୁତ୍କାର ଆଉ ଧରମାର ସୁଦକ୍ଷତା

 ଆଉ ଆତ୍ମ ତ୍ୟାଗ ପ୍ରାଣେ ମୋ ଭରେ ମାନବତା l

ହେ କୋଣାର୍କ ଫେରନ୍ତା କି ତୁମ ଅତୀତର ରୂପ

ଗଡ଼ନ୍ତି ତୁମ ପ୍ରାଙ୍ଗଣେ ଦେଇ ନିଜକୁ ବିହଙ୍ଗରୂପ l

ନବ ଦମ୍ପତିଙ୍କୁ ଦେଖାନ୍ତି ମୁଁ ଆଦିରସର ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ

ବୁଝାଇ ଦିଅନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଓଡ଼ିଆ କାମକଳା ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ l

କୁଢ଼ାଇ ଦିଅନ୍ତି ରକ୍ତ ଗୋଲାପ ଝୁଲନ୍ତା ଆସ୍ଥାନେ

ପ୍ରଭାତ ଶଙ୍ଖନାଦେ ତୋଷି ବାଳସୂର୍ଯ୍ୟ ଆବାହନେ l

ଚୁମ୍ବକ ଦଧି ନଉତି ଝୁଲନ୍ତା ଅର୍କ-ପୂଜା ବିମାନ 

ଦିଶୁଥିଲା କି ସୁନ୍ଦର କରି ଉତ୍କଳୀୟ କୀର୍ତ୍ତି ବଖାଣ l

ସୁକ୍ଷ୍ମ କଳା କୃତି ସୂଚୀ ମୁନେ ରଚିଲା ସେ ବିନ୍ଧାଣି

ଓଡ଼ିଆ ଜୀବନ ଶୈଳୀ ଦର୍ଶାଇ ତାର ଦକ୍ଷ କମାଣି l

ନାହିଁ ସେ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରତିଭା ସୁକ୍ଷ୍ମ ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ ମନଲୋଭା

ହରି ନେଇଥିଲା ଦିନେ ଫିରିଙ୍ଗୀଙ୍କ ନୟନର ଆଭା l

ପରଶ୍ରୀକାତର ଫିରିଙ୍ଗି ରଚି ଥିଲେ ଦିନେ ଖଳତା

ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ବୋମା ବର୍ଷଣେ ସାଧି ତୁମତନୁ ଭଗ୍ନତା l

ଦୁଷ୍ଟ ଯବନ କଳା ପାହାଡ଼ ଧ୍ବଂସୀଥିଲା ତୁମ ଅଖଣ୍ଡତା

ଥିଲା ସେ ଏକ କୁଳାଙ୍ଗାର ପୁତ୍ର ଉତ୍କଳ ମାତାଙ୍କ ସତତା l

ଗଡ଼ି ଚାଲିଛି ଯଦିଓ ସମୟ ତୁମ ମନ୍ଦିର ରଥ ଚକ ପରି

ଅଥଚ ଆମ ସ୍ମୃତିପଟ୍ଟର ରଥ ଚକ୍ର ଯାଇନି କେବେ ଗଡ଼ି l

ପକାଇ ଦିଏ ମନେ ଆମ ସଦା ତୁମ ପ୍ରାଚୀନ ଗୁଣ

କାହିଁ ଗଲେ ସେ ଓଡ଼ିଆ ଲଙ୍ଗୁଳା ରାଜା ପାଟଶାଣ l

କାହିଁ ଗଲା ସେ ବନସ୍ପତିର ପଥର-ତରଳା ପ୍ରଭାବ,

ଛୁଞ୍ଚି ମୁନେ ଫୁଟାଉ ଥିଲେ ଓଡ଼ିଆ ଶିଳ୍ପୀ ସୁକ୍ଷ୍ମ

କାରୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଭିନଵ l

କାହିଁ ଗଲା ସେହି କାମ ଶକ୍ତି ଓ କାମ କଳା ଓଡ଼ିଆ

ଯୁବ ସମାଜର ଆଜି,

ଚଉଷଠି ବନ୍ଧେ ରତି-କର୍ମ-ସାମର୍ଥ୍ୟ ନାହିଁ ଓଡ଼ିଆ

ପୁଅର ଆଜି l

କାହିଁ ଗଲା ସେ ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ କଳା ଆଜି ଓଡ଼ିଆ

ଶିଳ୍ପୀ ସମାଜର ଆଧୁନିକ ଯୁଗରେ,

ନ ଫୁଟାଇ ପାରେ ଆଜି ଓଡ଼ିଆ ଶିଳ୍ପୀ ସୁକ୍ଷ୍ମ ଚାରୁ

କଳା ଆଉ ପ୍ରସ୍ତର ବୁକେ ବିନା ଜଡ଼ବାଦୀ ଯନ୍ତ୍ର

ସାହାଯ୍ୟରେ l

କାହିଁ ଗଲା ସେହି ଚୁମ୍ବକ-ପ୍ରସ୍ତର-ଶିଳ୍ପୀର ଫିରିଙ୍ଗି

ଶତ୍ରୁ-ବଶ-କାରୀ କଳା,

ଝୁଲାଇ ଥିଲା ସେ ଦିନେ ମନ୍ଦିର ଗହ୍ୱରେ ଦିନମଣିଙ୍କୁ

ଚୁମ୍ବକ ସଜାଇ ଚାରି କାନ୍ଥେ ଆଉ ମନ୍ଦିର ଚୂଡ଼ାରେ

କରି ଫିରିଙ୍ଗି ବାପୁଡ଼ାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧି ବଣା l

ଭାବିଦେଲେ ଛାତି ଆମ ଯାଏ ଫାଟି ମୁଖରୁ ନହୁଏ

ନିର୍ଗତ ଭାଷା,

ଫିରିଙ୍ଗି ସଂସ୍କାର କରି ନକଲ ଓଡ଼ିଆ ପୁଏ ଆଜି

ମାରୁଛନ୍ତି ହେଣ୍ଡି ପୋଷି ତନୁ ମନେ ଅନ୍ତସାର ଶୁନ୍ୟ

ମୈଥୁନ ନିଶା ଆଉ ବ୍ୟଭିଚାରୀ କାମ ଲାଳସା l

ଆଶାବାଦୀ ଆମେ ଚିର ସବୁଜ ଉତ୍କଳ ମାତାର

ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି ଗଣ,

ପୋଷଣ କରିଛୁ ଆମେ ମନେ ନିଶ୍ଚୟ ଦିନେନା ଦିନେ 

ଫେରି ଆସିବ ଆମ ଓଡିଶା ମାଟିର ଲୁପ୍ତ ଗୌରବ,

ସୁସ୍ଵାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଯମ ଜାତିପ୍ରେମ ବିଭବ ଏ ତ ଜଗନ୍ନାଥ

ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିଆଣ l

ଉଡ଼ି ଯାଇଛି ଶ୍ରୀକର୍ପୁର ପଡିରହିଛି ସେହି ଓଡ଼ିଆ କନା

ତଥାପି ଫର ଫର ଉଡ଼ୁଛି ଆଜି ଆମ ପତିତପାବନ ବାନା l

ହେ ଅର୍କ କ୍ଷେତ୍ର କୋଣାର୍କ! ଉଡ଼ିବନି ତୁମ ଅରକ ଆଉ ଲିଭିବନି କେବେ ତୁମ ଗାରିମା,

ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆସିନି ମହାପ୍ରଳୟ,ହେଇନି ନିଉନ

ଗଗନେ ଆତ ଜାତ ରବିଙ୍କର ଲାଘିମା l

             ****************