ବେରଙ୍ଗୀ ସମୟ

ତୁମେ ଗଲା ପରେ ପରେ

ସମୟ ବି ଟିକ୍ ଟିକ୍ କରି ଖାଇଯାଏ

ତା ଘଣ୍ଟା ର କଣ୍ଟା

ବୟସ ଆୟୁଷ ଠୁ ଫେଡି ହେଇଯାଏ

ସମୟ ଠୁଁ ଆଗରେ l

ଛାତିର କୋହ ସବୁ ଆଖିର

ଲୁହ ହେଇ ବହିଯାଏ

ଶୀତୁଆ ରାତିର ଜ୍ୟୋସ୍ନା

ବି ଦେହ କୁ ପୋଡିଦିଏ

କପୋତ ବି ଦେଖେ ଶାଗୁଣାର

ଲୋଲୁପ ଦୃଷ୍ଟି ରେ l

ତଥାପି ମୁଁ ନିଷ୍ପେସିତ ଆଜି

କ୍ରୋଧ ,ହିଂସା, ଘୃଣାର ଚାପରେ

ମନେ ଅଛି କି ତୁମର

ଯେବେ ତୁମେ ଶେଷ ଥର ପାଇଁ

ରଙ୍ଗହିନ ହେଇ ଯାଇଥିଲ l

ଆଉ ମୁଁ ଦେଇ ଦେଇଥିଲି

ମାେ ସବୁ ରଙ୍ଗ ତକ

ଆଉ ତୁମେ ରାତାରାତି

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ବନି ବି ଗଲ

କିନ୍ତୁ ଏଇ ଲୁଚକାଳି ଭରା ସମୟରେ

ନା କେହି ବି ଭାବି ନଥିଲେ l

ବୋଧେ ତୁମେ ଜଣାଇବା

ପାଇଁ ହିଁ ଚାହିଁ ନଥିଲ

ତୁମ ଅସଲ ଜୀବନ ର ଗୁରୁତ୍ଵ

ଶେଷରେ ମୋର ଏତିକି ଅନୁମେୟ

କର ନାହିଁ ଆଉ ସମୟର ବ୍ୟତିକ୍ରମ

ତୁମେ ଫେରି ଆସନ୍ତ କି l

ଶିଖେଇ ଦିଅନ୍ତ କି

ସେ ଜୀବନକୁ

ଜିଇଁବାର କଳା

ଆଉ ଅନୁଭବ କରନ୍ତି କି

ମୁଁ ସେ ବିଷର୍ଣ୍ଣ ହୃଦୟର

ପୁନଃ ସ୍ୱଚ୍ଛଳା l