ବେନାମୀ ଚିଠି

ସେଇ ବେନାମୀ ଅକ୍ଷର ର ଚିଠି

କେଜାଣି କେଉଁ ପ୍ରଗଲ୍ଭା ର ଥିଲା

ହାତ ମୁଠାରେ ଜହ୍ନ କୁ ଧରି

ଯେମିତି ମୋପାଇଁ

କବିତା ଟିଏ ଲେଖିଥିଲା ।

" ତୁ ସେଇ ଜହ୍ନ

ଯାହାର ପ୍ରତିବିମ୍ବ କୁ ମୁଁ ଦେଖିବାକୁ

ନୀଇତି ନଦୀ ତୁଠରେ ବସୁଥିଲି

ଯେବେ ତୁ ପାଣିରେ ଦେଖା ଦେଉ

ମୁଁ ଆତ୍ମାରୁ ଭିଜୁଥିଲି ।

ତୋତେ ସ୍ପର୍ଶ କରିବା ଆଶାରେ

ଚହଲା ପାଣିକୁ କେତେଥର

ଛୁଇଁବାକୁ ଚାହିଁଛି

ହେଲେ,

ତୋତେ ହଜେଇ ଦେବା ଭୟରେ

କେତେଥର ପଛକୁ ଫେରିଛି

ତେବେ ବି

ସେ ହଜିଲା ଜହ୍ନ କୁ

ଅସ୍ଥିର ପାଣିରେ

ଆଜି ବି ଖୋଜୁଛି" ....

ଚିଠି ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଟି ଶବ୍ଦ କୁ

ମୁଁ ଏମିତି ଧ୍ୟାନରେ ପଢ଼ୁଥିଲି

ଜୀବନ ର ଅନେକ ଅବସାଦ ପରେ ବି

ମୁଁ ଆତ୍ମହରା ହୋଇ ହସିଥିଲି ।

ଅଜଣା ଥିଲା ସେ ପ୍ରଗଲ୍ଭା

ନାମ ଟିଏ ଗୋପନ ରେ ରଖିଥିଲା

କଳ୍ପନା ର ସଞ୍ଚିତ କ୍ଷଣକୁ ନେଇ

କେଜାଣି କେଉଁ ଯୁଗର ସ୍ୱପ୍ନ କୁ

ନିଜ ଭିତରେ ଧରି ବସି ଥିଲା ।

ନିଜର ଅନେକ ସ୍ମୃତିର ରୋମନ୍ଥନ ପରେ

ଗଭୀର ନିଦରେ ଶୋଇଗଲି

କେଜାଣି କିଏ ଥିଲା ସେ ପ୍ରଗଲ୍ଭା

ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାଣି ନ ପାରିଲି ।