ବାଟଭଙ୍ଗା ପଥିକ

ବାଟଭଙ୍ଗା ପଥିକ

ତୁମେ କ'ଣ ମୋତେ ଚିହ୍ନି ପାରୁନ

ତୁମରି ଉପନ୍ୟାସ ର ମୁଁ

ଅଦେଖା ଫର୍ଦ୍ଦ ଟିଏ

ଏଇ ନାମ କରଣ ଟା,

ତୁମେ ହିଁ ଦେଇଥିଲ ନା

ତୁମ ଯୁକ୍ତି ଆଉ ଅଯୁକ୍ତି ଭିତରେ

ଲୁଚିଯାଏ ମୁଁ

ତୁମେ ହିଁ ତ ମୋତେ

ଦିନେ କହିଥିଲ,

ତୁମ ନିରବତା ରେ

ତୁମକୁ ଅଧିର କରୁଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ରେ

ତୁମ ଲେଖନୀ ର ଅଳଙ୍କାର ରେ,

ତୁମ କାନ୍ ଭାସ୍ ର ଚିତ୍ର ରେ,

ମୁଁ ହିଁ ବୁଲୁଛି ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷ ଧରି ।

ସେଦିନ ମୁଁ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇଗଲି

ନିଜ ଭିତରେ..

ଦୀର୍ଘ ଜୀବନର ତେଲଲୁଣ

ସଂସାର ଭିତରେ ,

ମୁଁ ଅଜଣା ଥିଲି

କେଉଁ ସୁଦୂର ଦେଶରେ ରହି

ମେଘ ଭର୍ତ୍ତି ଆକାଶରେ

ମତେ କିଏ ଜହ୍ନ ର ଆକାର ରେ

ଦେଖୁଥିବ

ମୁଁ ବା କେମିତି ଜାଣନ୍ତି ,

ମୋ ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ଜୀବନୀ ଭିତରେ

ମୋତେ ହିଁ କିଏ ଖୋଜି ଚାଲିଛି

ବିନା ଶ୍ରାବଣ ରେ

ମୋ ପାଇଁ ଅନେକ ଥର ଭିଜି ଚାଲିଛି

ପାହାଡ଼, ପର୍ବତ , ବୃକ୍ଷ , ଛାୟା ,

ବର୍ଷା , ଝଡ଼ , ମେଘ, ଫଗୁଣ ରେ

ମୋ ଉପସ୍ଥିତି ଖୋଜି ଚାଲିଛି

ମୁଁ ତ କେଉଁ ଦେବତା ଙ୍କ ଆଖିରେ

ପାହାନ୍ତି ପ୍ରହର ରେ

ଲୁଚିଯାଉଥିବା ଜହ୍ନ

ଆଉ ଉକୁଟି ଉଠୁଥିବା,

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଙ୍କ ପ୍ରଥମ ରଶ୍ମି ଥିଲି ।

ସିନ୍ଦୁର ଫଟା ର ପ୍ରଥମ ନାଲି ରଙ୍ଗ ରେ

ମୋ ମଥାରେ ସିଂଥି ସଜେଇ ଥିଲି

ତେବେ ବି ତୁମେ ମୋତେ ଦୋଷ ଦେଲ

ତୁମ ଅଭିମାନ ରେ ପୋତି

ପକାଇଲ

ଆଜି ବି ମୋ ଜୀବନ ର ଇତିହାସ

ଅଦୃଶ୍ୟ ରେ ଲେଖା ଚାଲିଛି

କେବେ ସରିବ କେଜାଣି

ନିର୍ଦୋଷ ହୋଇ ବି

ଅଜଣା ଦୋଷ ସ୍ୱୀକାର

କରି ଚାଲିଛି

ନିୟତି କହୁଛି,

ଏ ସବୁ ମୋର

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମ ର ପୋଥିରେ

ଲେଖା ଅଛି

ମୁଁ ଜାଣିଛି,

ତୁମେ ମୋ ରାସ୍ତା ର

ବାଟଭଙ୍ଗା ପଥିକ ଟେ

ବାର୍ ବାର୍ ପଛକୁ ଫେରି ଫେରି

ମୋତେ ହିଁ ଦେଖୁଛ

ଅଦିନ ଝଡ଼ ରେ,

କଣ୍ଟା ଝଂନ୍ତା ରାସ୍ତାରେ,

ବାରିଧି ର ଗର୍ଜନରେ,

ଅଧା ରାସ୍ତାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ

ମୋ ଆଡ଼େ ହାତ ବଢ଼ାଉଛ

ମୁଁ ଦେଖୁଛି ତୁମକୁ

କିନ୍ତୁ ଢେଉ ର ପ୍ରବାହ

ମୋତେ ଅନେକ ଦୂର

ଠେଲି ନେଇ ଯାଇଛି

ଆଉ ତୁମ ପାଖେ ପହଞ୍ଚିବା ର

ରାସ୍ତା ବି ନାହିଁ

ସାମ୍ନା ରେ ତୁମ ଘର ଆଡ଼େ

ସୁନ୍ଦର ରାସ୍ତା ଟିଏ ପଡ଼ିଛି

ମୋ ମନ ର ପଥିକ

ତୁମେ ଫେରିଯାଅ ତୁମ ଘର ଆଡ଼େ

ପରଜନ୍ମରେ ରେ ମୁଁ

ମୋ କାନ୍ ଭାସ୍ ରେ ତୁମ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବି