ବାଟ

ଏତେ ସବୁ ବାକି ପଡ଼ିଥିବା

ରାସ୍ତାରେ; ଚାଲିବ ବା କିଏ

ପାଦସବୁ ତ ଥକି ପଡ଼ିଲେଣି

କେତେବେଳୁ, ପୁଣି କେଉଁ ଯୁଗରୁ ।

ସବୁ ପାଦରେ ମୋହ ଆଉ ସ୍ୱାର୍ଥର ଶିକୁଳି

ଅନେକ ପାଦ ତ ଏଠି, ଗୋଦରା ଭଳି,

ପୁଣି ପାଦ ପିନ୍ଧା ଚପଲ ଓ ଚଟି

ଦୁର୍ବଳ ସାଜିଲେଣି ଗୋଟି ଗୋଟି ।

ତେଣୁ, ଏତେ ସବୁ ବାକି ପଡ଼ିଥିବା

ରାସ୍ତାରେ; ଚାଲିବ ବା କିଏ ?

ଜୀବନ ଯେଉଁଠି ଅନିଶ୍ଚିତ, ସେଠି

ରାସ୍ତା ସବୁ କଣ୍ଟକିତ ହେବା ସ୍ୱାଭାବିକ,

ଉଚ୍ଚ - ନୀଚ, ଖାଲ - ଢ଼ିପ, ସମତଳ - ବନ୍ଧୁର,

ଏସବୁ ମିଛ ମରୀଚିକା ନ ହେଲେ ବି, ସମ୍ଭାବନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ସବୁବେଳେ ତ , ଅନ୍ଧାରକୁ ନାଶିବା ପାଇଁ

ଆକାଶର ବକ୍ଷ ଚିରି, ତାରାଙ୍କୁ ସୈନିକ କରି

ଆସି ନ ପାରେ ଜହ୍ନ ! ତେଣୁ

ତୁ ଆଖିକୁ ଜଳେଇ ଦେ, ବିଶ୍ୱାସର

ମଶାଲ କରି, ମୋହ ସବୁକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେ

ମହାମାରୀରେ ପ୍ରାଣଶୂନ୍ୟ ହୋଇଥିବା

ଶବ ପରି, ଯେମିତି ସେ ଶବ ସବୁ

ଆକ୍ରାନ୍ତ ନ କରି ଆଉ କାହାକୁ;

ଦେଖିବୁ,ଯେତେସବୁ ପଥ ଆଗକୁ ପଡ଼ିଛି,

ତୋ ପାଦକୁ ତୋଳି ନେବେ, ମା'ର ଛାତି ପରି ।।