ବାସ୍ତବତାର ଭାବାନ୍ତର

ଜନମ ଓ ଜୁଇ ଭିତରେ ଥିବା

ଏ ତଥାକଥିତ ସଂଘର୍ଷ ଭିତରେ

କେତେ ଦିନ ଅବା ଆଉ ଜୁଝି ହେବ

ଲୋକ କଥିତ ଏ ମୂଲ୍ୟବାନ ଜୀବନ।

ମରୀଚିକାକୁ ନ ଦେଖି ବି

କେତେ ଦିନ ଏ ବିଚରା ପ୍ରାଣଟି

ଆଉ ଡହଳ ବିକଳ ହେବ।

ମୃତ୍ୟୁ ର ନାଁ ଶୁଣିଲେ

କୋକୁଆ ଭୟ ମାଡି ପଡୁଥିଲା କେବେ

ହେଲେ ଏବେ

ସେ ମୃତ୍ୟୁର ଆଲିଙ୍ଗନ ହିଁ ପ୍ରକୃତ

ଶାନ୍ତି ବୋଲି ହୃଦୟଙ୍ଗମ ହେଲା ପରେ ବି

ଏ ମିଛ ଆଚ୍ଛାଦିତ ସମ୍ପର୍କ

ମୃଗତୃଷ୍ଣାର ଲୋଭ ଦେଖେଇ ଚାଲିଛନ୍ତି।

ପୁନଶ୍ଚ ଆଉ ଏକ ଭାବାନ୍ତର

ମନକୁ ଦୋହଲାଇ ଦିଏ...

ଜୀବନ ଯଦି ବାସ୍ତବିକ

ମୃତ୍ୟୁ ଯଦି ବାସ୍ତବିକ

ତେବେ ଜୀବନର କଳାପଟାରେ

ଗାଢ଼ତାରେ ଲେଖା ଯାଇଥିବା ଏ

ସମ୍ପର୍କ ଗୁଡାକ କଣ ବାସ୍ତବିକ ନୁହେଁ....

କାହିଁକି ଛଳନାକୁ ଆଦରି

ସେମାନ ଦରଲିଭା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି।

ଔପଚାରିକତା ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଛଳନାର

ଖୋଳପା ଭିତରେ ଟାଣି ଧରିଛନ୍ତି

ଆତ୍ମୀୟତାର ନାମ ନେଇ।।

ସେମାନେ ଏମିତି ଜାବୁଡି ଧରିଛନ୍ତି

ବେସାହାରା ହୋଇ ଏ ପ୍ରାଣ

ଖୋଜି ଚାଲିଛି ଏକ ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର।

ଯଦି ଜନ୍ମ ଓ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଗୋଟିଏ 

ସୂତାଖିଅରେ ବାନ୍ଧି ରଖିଥିବା ଜୀବନ

ଶାନ୍ତି ଦେବାରେ ଅକ୍ଷମ

କେମିତି କହି ହେବ ମୃତ୍ୟୁ ହିଁ ପରମ ଶାନ୍ତି।