ବାସ୍ତବତାର ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଶିଳ୍ପୀ ତ ଗଢିଦିଏ ସୁନ୍ଦର ମୂର୍ତ୍ତି  

ଝଲସେ ତା ମଧ୍ୟେ କେତେ କଳା କୀର୍ତ୍ତି |

ଭାବନାରେ ତୋଳେ ସିଏ ସୁନ୍ଦର ଶରୀର  

ରୂପ ଦେଇ ଗଢେ ସେ ତ ସୃଷ୍ଟି ତା ନିହାଣ ମୁନର |

ପଡିଥାଏ ଯିଏ ହୋଇ ଏକ ଅଲୋଡ଼ା ପଥର  

କେତେ ଯେ କଷ୍ଟ ସହେ ପାଇବାକୁ ଏକ ଶରୀର |

ହୋଇଛି ସିଏ କ୍ଷତ ବୀକ୍ଷତ ପାଇ ଆଘାତ ନିହାଣର  

ତଥାପି ହାରିନି ଆଶା ପାଇବାକୁ ସୁନ୍ଦର ଶରୀର |

ଶିଳ୍ପୀ ଗଢେ ମୂର୍ତ୍ତି ତା ପରିକଳ୍ପନାର  

ଆକର୍ଷିତ ହୁଅନ୍ତି ସର୍ବେ ଦେଖି ରୂପ ସେ ପ୍ରତିମାର |

ଶିଳ୍ପୀ ଓ ମୂର୍ତ୍ତି ଫୁଟାନ୍ତି କେତେ ମୁଖେ ହସର ଫୁଆର  

ବୁଝିବ କିଏ ତାଙ୍କ ବାସ୍ତବତା ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣାର ?

ଚିତ୍ରକାର ଆଙ୍କେ ଚିତ୍ର ତା ମାନସପଟର  

ତୁଳିରେ ରଙ୍ଗ ଭରି ରଙ୍ଗେ ସେ ଚିତ୍ର ନିଜ ମନର |

ଆଙ୍କୁ ଆଙ୍କୁ ହଜିଯାଏ ତା ମନ ରାଇଜରେ  

ଆଙ୍କିବାକୁ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଅତି ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରକାରେ|

ଭରିବାକୁ ଚାହେଁ ସିଏ କେତେ ନିଖୁଣତା  

ସେଥିପାଇଁ ଭୁଲେ ତାର ନିଜ ବାସ୍ତବିକତା |

ଯେଉଁ ଚିତ୍ର ସେ ଆଙ୍କଇ ସିଏ ଖୋଜେ ତାର ଅସ୍ତିତ୍ୱ  

କେବେ ପାଏ ପୁଣି କେବେ ହୁଏ କଳ୍ପନାର ଚିତ୍ର |

ଯେଉଁ ପରଦାରେ ତୁଳିରେ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ଥାଏ  

ସେହି ପରଦା ତ ଆଗରୁ ଅଲୋଡ଼ା ପଡିଥାଏ |

ସମ୍ପୂର୍ଣ ଚିତ୍ର କେତେ କେତେ ମନେ ଆନନ୍ଦ ଭରିଦିଏ  

କିନ୍ତୁ ତା ମଧ୍ୟେ ବାସ୍ତବିକତାର ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣା ଲୁଚିଥାଏ |

କଳାକାର ତାର କଳା ଯେବେ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରେ  

ସେହି ମଞ୍ଚଗୃହ କେବେ କରତାଳି ତ କେବେ କ୍ରନ୍ଦନରେ ଭରେ |

ସେହି ଚରିତ୍ରର ଜୀବନ୍ତ ରୂପାୟନ ପାଇଁ  

କଳାକାର ଅଭ୍ୟାସ କରେ କେତେ ରାତି କେତେ ଦିନ ଦେଇ |

ସେହି ସାଧନାରେ ସେ ନିଜକୁ ଦେଇଛି ହଜାଇ  

କେତେ କେତେ ଚରିତ୍ରରେ ନିଜକୁ ରଖିଛି ଡୁବାଇ |

ବୁକୁରେ ଚାପି ତାର ଯନ୍ତ୍ରଣାର କୋହ  

ଖେଲାଇଛି କେତେ ମନେ ସେ ଖୁସିର ସୁଅ|

 ପିଇଛି ସିଏ ତା ଆଖିର ଲୁହ ଫୁଟାଇ ତା ଓଠରେ ହସ  

କରିଛି ସିଏ ବେଦନା ଓ ଯାତନାକୁ ତାର ବଶ |

ହସିଛି ସିଏ ସମ୍ମାନ ଓ ଆଦର ପାଇ  

ତାର ବାସ୍ତବିକତାର ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣା ଲୁଚାଇ |

କବି ଦିଏ ଜନ୍ମ କିଛି ଶବ୍ଦକୁ ତା ଲେଖନୀ ମୁନରୁ  

ଗଢେ ସିଏ ଶବ୍ଦର ମାଳ ତା ଭାବନାରୁ |

ଲେଖୁ ଲେଖୁ ଲେଖିଦିଏ ହୋଇଯାଏ କବିତା  

ଭୁଲିଯାଏ ସିଏ ତା ଜୀବନର ପ୍ରକୃତ ବାସ୍ତବିକତା |

ସେହି କବିତା ପଢି କେହି ହୁଏ ଭାବେ ବିହ୍ଵଳ  

କିଏ କହେ କବି ତ ଅଟେ ଏକ ପାଗଳ |

କିଏ ବା କାହିଁକି ବୁଝିବ ତା ମନର କଥା  

ତାର ବେଦନା ଗ୍ଲାନି ଯାତନା ଓ ଦୁଃଖ ର ବ୍ୟଥା |

ଭାବନାରେ ତୋଳି ସେ ଭରିଛି ଶବ୍ଦକୁ ରୂପରେ  

ରୁପାୟିତ କରେ ତାକୁ ଦେଇ ସୁନ୍ଦର ଅଳଙ୍କାର |

ଜୀବନ୍ତ କରେ ସେ ତା ଲେଖାରେ ଭାବକୁ  

ବୁଝିବା କଷ୍ଟ ତାର ବାସ୍ତବିକତାର ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ |

ସତ୍ୟ କିଛି ଦେଖାଏ ଭିନ୍ନ ଏକ ଚିତ୍ର ଆଙ୍କି  

ଅଦେଖା ଅଜଣା ଅକୁହା କିଛି ମାରନ୍ତି ଉଙ୍କି|

ନେପଥ୍ୟରେ ସଦା କିଛି କୋଳାହଳ କରନ୍ତି  

ସଭିଏଁ ନିଜ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଖୋଜିବାରେ ଲାଗନ୍ତି |

କିଏ ବା କାହିଁକି ତୋଳିବ ସତ୍ୟର ଚିତ୍ର 

ଯୁଗ ପରେ ଯୁଗ ଗଲାଣି ବିତି ସଭିଏଁ ବ୍ୟସ୍ତ |

ରହିଛି ଖାଲି କିଛି ତାଙ୍କ କଥା ଓ ସ୍ମୃତି  

ଦେଖନ୍ତି ସଭିଏଁ ସିଏ ଅତୀତ ବୋଲି ଜାଣନ୍ତି |

ଅବୁଝା ହୁଅନ୍ତି ଖାଲି ହୋଇ ଯନ୍ତ୍ର ଚାଳିତ  

ଦୁନିୟା କୁ କରନ୍ତି କିଛି ବିଚଳିତ |

ବୁଝିଲେ ତାକୁ ସିଏ ଏହି ଜୀବନକୁ ସାର୍ଥକ କରିବ  

ତେବେ ତ ବାସ୍ତବିକତାର ଅକୁହା ଯନ୍ତ୍ରଣା ପ୍ରଶମିତ ହେବ |