ବାଷ୍ପାକୁଳ ତାପ

ସରି ଗଲା ଚଇତାଳି

ମନେ କେତେ ଆଶା ବୋଳି .......

ଚାହିଁ ବସି ଥାଏ ଏକ ନିଦାଘ ଉତ୍ତାପ

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଧ୍ୱଂସ କରିବାକୁ ।

ମୁଖ ଗହ୍ୱରରୁ ଆଗ୍ନେୟ ଗିରି

ଯେଉଁ ଦିଗେ ଦେଖ ଅଦୃଶ୍ୟ ବାଷ୍ପ

କେବଳ ଗିଳି ଚାଲିବ , ଗିଳି ଚାଲିବ ......

ଏମିତି ଏକ ଦାହ

ଯାହାର କ୍ଷମତା ସମ୍ମୁଖେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଶକ୍ତିହୀନ

ଆଉ କେହି ନୁହେଁ ମୋହ ।

ତାର କବଳରୁ ନିସ୍ତାର ନାହିଁ .....

ଏଇ ତ ଦୁନିଆଁର ଲୋଭର ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପ୍ରବାହ

ମଧୁର ମୃଦୁ ସମୀରଣକୁ ବିଷାକ୍ତ କରେ

ଉତ୍ତାପ ରୂପି ଯାତନାର ବୀଜଟିଏ

ସଂଲଗ୍ନେ ଉଭେଇ ଯାଏ ମଣିଷ ପଣିଆ

ସ୍ଥାଣୁ ମୂର୍ତ୍ତି ପରି ଦେଖୁ ଥାଏ .......