ବାପା

ତମେ ସବୁକାଳେ ଉଦାର, ନିର୍ବିକାର 

ସବୁ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତାକୁ କ୍ଷମା କରି

ପାଲଟିଯାଅ ସହଚର 

ମୋ ପାଇଁ ଅବତାର !

ବୟସ ତ ଆପେକ୍ଷିକ !

କିଏ ଜାଣେ ଚିରସ୍ରୋତା ମହାକାଳ ଗତି 

କାହାକୁ କରିବ ଶିଶୁ, ଯୁବକ ବା ବୃଦ୍ଧ

ସବୁକିଛି ଘଟଣା ସାପେକ୍ଷ !

କଖାରୁ ଡଙ୍କ ଭଳି ବୟସ

ଅଜଗର ଭଳି ଜୀବନର ବୋଝ 

ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ପଛ କରି 

ଓଠରେ ମାଖିଦିଅ ହସ ତୃପ୍ତିର ।

ଏବେ ବି ଅଛି : ଭାଗବତ ଟୁଙ୍ଗୀଘର

କୋଉଠି ନା କୋଉଠି ,

ଚାଲିଛି ହରିନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ,

ସଜ୍ଜନ ବେଭାର !

ତମ ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ 

ଛାତ ଉପରର ପାକଳ ଖରା ଭଳି

ଏବେ ବି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ

ଆମ୍ବକାଠ ପିଢ଼ା ଆଉ ଭାଗବତ ପୋଥି

ଗଙ୍ଗାଜଳ ଓ ନିର୍ମାଲ୍ୟର ସାତ୍ତ୍ଵିକ ସକାଳ

ତମେ ଅପରାଜେୟ : ମହାକାଳ !

ତମେ ଅଛ, ଥିବ, ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର

ଏ ପୁର ଓ ସେ ପୁରର ପାର୍ଥକ୍ୟ ନାହିଁ

ତମ ଓ ମୋ ଭିତରେ,

ଯେହେତୁ ସମ୍ପର୍କ ଆମର

ବିସ୍ତୃତ ପରିଧିର !