ତମ ଗାଁ

ଚାରିଆଡେ ପାହାଡ଼, ପାହାଡ଼ ଆଉ ପାହାଡ଼ 

ଦୁର୍ଗଭଳି ଠିଆ ହେଇଚି ।

ଆସ ,ଆମେ ସବୁ ଉଡିଯିବା

ଚଢ଼େଇର ପରହେଇ, ପାହାଡ଼ ଉପରକୁ

ଯୋଉଠି ସୂର୍ଯ୍ୟ ବି

ବିଶ୍ରାମ ନେଉଥାଏ ସାରାରାତି !

ଦୁଃଖଭଳି ନିର୍ବିକାର ପାହାଡ଼,

ଲମ୍ବାଲମ୍ବା ଶାଳଗଛ , ମହୁଲିଢ଼ୋକରେ 

ପହଁରୁଥାଏ ଜୀବନ

ଜହ୍ନଟା କେମିତି ହସୁଥାଏ 

ଫିକାଳିଆ ହସ ।

ତମ ଗାଁ ଜହ୍ନରାତି :

ଦୁଃଖ ବାଣ୍ଟେ ମୋ ଛାତିରେ 

ବସଭର୍ତି ପ୍ରବାସ ମୁହାଁ ଲୋକ ଅବା

ଅସ୍ଥାୟୀ ଚାକିରୀ ହରେଇଥିବା

ଗୋଟେ ଖବରକାଗଜ ବିକାଳି ଯେମିତି ।

ତଥାପି ସ୍ବପ୍ନଟେ ଭାସିଯାଏ ହୁଲିଡଙ୍ଗ।ରେ

ଆନ୍ଦୋଳିତ ମନ 

ନିଜଭିତରେ ବୁଣେ ବୀଜଟିଏ ଓ 

ପାଗଳ ହୁଏ ଅଙ୍କୁରୋଦଗମ ନିଶାରେ !

କିଏ ଗୋଟେ ନିର୍ବିକାର, ବାତୁଳ ଚିତ୍ରକର

ହାତରେ ତା ତୂଳୀ, 

ପ୍ରକୃତିର ରଙ୍ଗଢାଳି ଆଙ୍କିଦିଏ ନକ୍ସା: 

ତମ ଗାଁ'ର !

ଅଥଚ ଖୋଜିଲାବେଳକୁ ଠିକଣା 

ସିଏ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ : କୋଉକାଳୁ !!