କିଛି କବିତାର ମୃତ୍ୟୁହୁଏ

ମୋତେ କବିତା ମାଡ଼େ ,

କେବେ କେବେ ଅସମୟରେ !

କବିତା କି ଜାଣେ 

ମୁଁ କେମିତି ଅଛି ,କୋଉଠି 

କୋଉ ଅବସ୍ଥାରେ !

 ସେ ସବୁ ସମୟ , 

ହୁଏତ ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିବା ପତଳାନିଦ ,

ଭିଡିଓ କନଫେରେନ୍ସ, 

ଉପର ଅଫିସରଙ୍କ ଅର୍ଜେଣ୍ଟ କାମ , 

ବାଥରୁମ କି ପରିବା କିଣିଲାବେଳେ ।

ମୁଁ ବିବଶ ହୁଏ,

ନାଚାର ହେଇ ମୁହଁମୋଡିନିଏ ।

କବିତା ଫେରିଯାଏ ।

ପରେ କେବେ ମୋ ସୁବିଧାରେ 

ମୁଁ ଖୋଜେ ତାକୁ, ଆତୁର ହେଇକି ଡାକେ 

ଆସ , ମୁଁ ଏବେ ଫ୍ରି ଅଛି , 

ସେ ଆଉ ଆସେନା ।

କେତେ ନେହୁରା ହେଲେବି,

ସେମିତି ଖୋଲା ଥାଏ ଖାତା, କଲମ 

ସରୁଥାଏ ସମୟ ବ୍ୟର୍ଥରେ 

ଗୋଟିଏ ବି ଶବ୍ଦ ଫୁଟେନା କବିତାରେ !

କବିତା ଭାରି ମନମୁଖୀ, 

ଭାରି ଅଭିମାନି, କୋଳେଇନଵ ତ ଗୋଟାପଣେ ତମର, 

ନ ହେଲେ ନିଜକୁ ଜାଳିଦେବାରେ

ସେ ଧୁରନ୍ଧର , ଅସମୟରେ !!