ବାପା ତୁମେ ଫେରିବ କି ?

ଫେରି ଆସି ଦେଖନ୍ତ କି ଥରେ ବାପା !

ତୁମେ ହାତରେ ପୋତିଥିବା ଚାରା ଗଛରେ ଏବେ କେମିତି ଛାଇ ଯାଇଛି ସବୁଜ ପତ୍ର !

ହଳଦୀ ବର୍ଣ୍ଣର ଫୁଲରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡୁଛି ତା ଡାଳ ସାରା ଋତୁରେ !

ସେବତୀ ଗଛରେ ଏବେବି ଥାକ ଥାକ ହେଇ ଫୁଲ ଫୁଟୁଛି

ତୁମେ ପୋଷି ଥିବା ଶୁଆପକ୍ଷୀଟା ପାହାନ୍ତା ସକାଳୁ ପର ଝାଡ଼ି ନିଦରୁ ଉଠୁଛି ।

ଝରଖା ସେପଟେ ପବନଟା ବି ନିଶବ୍ଦରେ ଢେଉ ଭାଙ୍ଗୁଛି ।

ଯାହା ଯେମିତି କହିଥିଲ , ଠିକ ସେମିତି ଆଜିଯାଏ ସବୁକିଛି ଚାଲିଛି।

ଆଉ ସତ କହୁଛି ବାପା ,ମୁଁ ବି ଠିକ ସେମିତି ଅଛି,

ପୁରାପୁରି ହୁଣ୍ଡି !,

ଯେମିତି ତୁମେ ମୋତେ ନେଇ କଳ୍ପନା କରିଥିବ କେବେ ।

କିନ୍ତୁ ତୁମ ଆବର୍ତ୍ତମାନରେ ହଜେଇ ଦେଇ ନାହିଁ ମୋ ନିଜକୁ ।

କେଉଁ ଏକ ଅଲଣା ସାଗରରେ ଦ୍ରବୀଭୂତ ହେଇନି ମୋ ସଂସ୍କାର ।

ପ୍ରତିଦ୍ୱନ୍ଦୀ ସାଜିନି ମୁଁ କାହାର !

ତଥାପି , କାହିଁକି କେଜାଣି , ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଆହତ ହେଇଛି ମୁଁ ବାରମ୍ବାର ।

ଆଟୋପର ଘୁର୍ଣ୍ଣିବାତ୍ୟାରେ ଧୁସରିତ ହେଇନି ମୋ ମନ ।

ତଥାପି ବାତ୍ସଲ୍ୟର ହରଣ ଗୁଣନରେ ଛିଡିଯାଇଛି ମୋ ସମ୍ପର୍କର ଆସନ ।

ଜାଣେ ମୁଁ , ମୃତ୍ୟୁ କେବେ ବଦଳେଇ ପାରେନା , ଜୀବନର ଚିରାଚରିତ ପଥକୁ ।

ତଥାପି ମୁଁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ରହିଛି , ଆଜି ମଧ୍ୟ ଆବୋରି ବସିଛି ତୁମ ପାଇଁ ଜଳୁଥିବା ଆକାଶ ଦ୍ବୀପକୁ ।

ପିଲାଦିନର ସେଇ ଅସ୍ଥିରତା , ସରଳତା , ଚପଳତାର ବିରାଟ ଏକ ପଟୁଆର ନେଇ ,

ଆଡ଼ରୁଷା ହେଇ , ଆଜି ବି ମୁଁ ବସି ରହିଛି , ନଈ ପଠା ଆମ୍ବତୋଟାରେ ,

ବାପା ତମେ ଫେରିବ କି ???