ବାଙ୍କଚୂଡ ବେଶ

ଜଗତ କରତା ବୋଲାଇ ଯେ ତୁମେ

ନୀଳକନ୍ଦରେ ବସିଛ

ଭକତ ଜନଙ୍କ ମନ ମୋହି ବାକୁ

କେତେ ଯେ ବେଶ ହେଉଛ ।

 ବେଶରେ ବେଶ ଯେ ବାଙ୍କଚୂଡ ବେଶ

ନାମ ହିସାବରେ ଶୋହେ

କାର୍ତ୍ତିକ ମାସର ଶୁକ୍ଳ ଦ୍ଵାଦଶୀରେ

ପଞ୍ଚକ ଦି ଦିନେ ପଡ଼େ ।

ସ୍ମୃତିରେ ଭରା ଯେ ସ୍ମୃତିର ପସରା

ପ୍ରତି ଯୁଗ କଥା କହେ

ଅବତାରୀ ବୋଲି କହିଥାଅ ପୁଣି

ଏ କଥା ବି ମିଛ ନୁହେଁ ।

ମନେ ପଡିଲା କି ଗୋପର କାହାଣୀ

ଗୋପ ଗୋପାଳୁଣୀ କଥା

ମନେ ପଡିଲେ କି ଭକତ ଅକୁର

କଂସ ମାମୁଁର ଚରଚା ।

ଅକ୍ରୁର ଆସିଲା କଂସର ଆଦେଶେ

ସଙ୍ଗେ ନେଇଯିବା ପାଇଁ

ବାହାରି ପଡିଲ ଆଗଭର ହୋଇ

ଚୂଳ ମୁକୁଳା ଯେ ଥାଇ ।

ଚୁଡା ବଙ୍କି ଥିଲା ଡାହାଣ ପଟକୁ

ସମସ୍ତେ ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ

ଅକ୍ରୁର ସଙ୍ଗତେ ଯାଇ ଥିଲ ପ୍ରଭୁ

ସଙ୍ଗେ ନେଇ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭ୍ରାତ ।

ମନେ ପଡିଅଛି ସେଇ ଦିନ କଥା

ବାଙ୍କ ଚୂଡ଼ ବାନ୍ଧି ଅଛ

ହାତରେ ବଇଁଶୀ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଧରି

ତୁମେ ଉଭା ହୋଇଅଛ ।

ବଡ ଭାଇ ହାତେ ହଳ ଓ ମୂଷଳ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହସ୍ତ ପୟର

ବାଙ୍କ ଚୂତ ସଙ୍ଗେ ସୁନା କିଆ ପୁଣି

ଦିଶେ ଅତି ମନୋହର ।

ସୁନା ଅଳଙ୍କାରେ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇଛ

ଅପୂର୍ବ ସେ ବେଶ ଦିଶେ

ଭକତ ଜନଙ୍କ ମନ ମୋହୁ ଅଛ

ମନ ଯେ ମହକି ଯାଏ ।

ସୁନା ଅଳଙ୍କାର ତୁଳସୀ ଦୟଣା

ପୁଷ୍ପ ମାଳେ ବିଭୂଷିତ

ଏ ବେଶ ଦର୍ଶନେ ମୋଷ ପ୍ରାପ୍ତି ହୁଏ

ବେଶ ବଖାଣଇ ତତ୍ତ୍ଵ ।

ବାଙ୍କଚୂଡ ବେଶେ ସ୍ମୃତି ଚାରଣରେ

 ଅକ୍ରୁର ଭକ୍ତେ ଯେ ଝୁରୁଛ 

ଗୋପଲୀଳା କଥା ମନେ ପକାଉଛ

କୃଷ୍ଣ ତତ୍ତ୍ଵ ବଖାଣୁଛ ।

ମାନବୀୟ ଲୀଳା ନୀଳାଚଳେ କର

ବେଶେ ବାଣ୍ଟ ତତ୍ତ୍ଵ କଥା

ମାନବ ଜାତିକୁ ତତ୍ତ୍ଵରେ ତତ୍ତ୍ଵରେ

ଶୁଣାଅ ଜୀବନ ଗାଥା ।

ତତ୍ତ୍ଵ ମୟ ତୁମେ ଆହେ ଲୀଳାମୟ

ଜୀବନ ତତ୍ତ୍ଵ ଶିଖାଅ

ଭକତ ପାଇଁ କି ଆହେ ଦୟାମୟ

କେତେ ଯେ କଷ୍ଟ ସହିଛ ।

ଭାବିଲ କି ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତ ଅକ୍ରୁରକୁ

ଏ ଜଗତ ଭୁଲି ଗଲା

ସେଥିପାଇଁ କିବା ଏ ବେଶ ହୋଇଛ

ଆହେ ନନ୍ଦର ଦୁଲାରା ।

ଅକ୍ରୁର ଭାବକୁ ଚିହ୍ନା ଉଛ କିବା

ବାଙ୍କଚୂଡ ବେଶ ହୋଇ

ତାଙ୍କ ହୃଦୟର ଦୃଢ ବିଶ୍ୱାସକୁ

ଜଗତେ ଯାଉଛ କହି ।

ତୁମ କଥା ପ୍ରଭୁ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ

ମୁଁ ଛାର ନଗଣ୍ୟ ଜୀବ

ଏ ସାରା ବିଶ୍ଵର ସନ୍ତାପ ହର ହେ 

ତତ୍ତ୍ଵ ମୟ ମୋ ଠାକୁର ।