ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ନିଜକୁ ଭୁଲେ ଯେ ଆତ୍ମା

ସେ କିବା ସ୍ମରିବ ପରମାତ୍ମା

ନିଶ୍ଚିତ ସେ "ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା" ।

ମନ ନ କରି ନିୟନ୍ତ୍ରଣ

ଷଡ଼ରିପୁରେ ମଜାଇ ପ୍ରାଣ

ଶତ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟେ ନୁହେଁ ତୃପ୍ତ

ଇହ ତେଜିଲେ ବି ଅତୃପ୍ତ ।

'ଚାହିଁବା'ର ଆଶା ଯା'ର ଦିବାରାତି

ତୃପ୍ତ ବା ହେବ କେମିତି

ମିଥ୍ୟା ଅରଜନେ ନିତି ଯେ ମାତେ

ସତ୍ୟ ଆହରଣ ଜୁଟିବ କି ମାଥେ ।

ତୃପ୍ତ ବା ହେବ କେମିତି

'ନଶ୍ୱର'କୁ ଯେ ଚାହୁଁଥିବ ନିତି

ଉପଲବ୍ଧ ଥିଲେ ହେଁ ଅବିନଶ୍ୱର

ଉପଭୋଗ କରୁଥିବ 'ମିଥ୍ୟା'ର ବାସର ।

ଚାଲିଯାଉଥିବ କାଳ ପରେ କାଳ

ଉଇଁଥିବେ ରବି ସବୁ ସକାଳ

ସଦା 'ଅତୃପ୍ତ'ରେ ରହି ସେ ଆତ୍ମା

ଘୂର୍ଣ୍ଣୟମାନ ସେ ଭାବୀ ପ୍ରେତାତ୍ମା ।