ଅତୀତ କି ଫେରେ

ପିଲାଦିନେ କେତେ ସଂଗ ମେଳେ

କେତେ ସମୟ କଟିଛି

ସାଥିହୋଇ ଗାଁ ର ପୁ୍ରୁଣା ବଡ଼ ବର 

ଗଛ ଓହଳରେ ଖେଳିଛି

     ମୋର ଭାରି ମନେ ପଡେରେ

ସେ ତ ଅତୀତ, ଆଉ ଫେରିବେନି ଥରେ।

ମୋ ସ୍କୁଲ ଥିଲା ଏକ ପାହାଡ଼ର ତଳେ

ବଣ କୋଳି ଖାଉଥିଲି ପଢିଲା ବେଳେ,

    ମୋର ଭାରି ମନେ ପଡେରେ

ସେ ତ ଅତୀତ, ଆଉ ଫେରିବେନି ଥରେ।

ଆସୁଥିଲା ଯେତେବେଳେ ଋତୁରାଜ

ବସନ୍ତର କାଳ

ମଧୁର ବାସରେ ନାନାଜାତି ପୁଷ୍ପ

ପ୍ରବେଶେ ମହୀ ମଣ୍ଡଳ

 ମନେପଡେ, କାହୁଁ ପାଇବା ସେ ଶୋଭା

ସେ ତ ଅତୀତ, ଆଉ ମଣ୍ଡିଵନି ଥରେ ଧରଣୀ ରାଣୀର ଗଭା।

ମଧୁମୟ ଅଟେ ଋତୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଋତୁ ବସନ୍ତ

ଶାସ୍ତ୍ରରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ହୋଇଛି ତାର ମହତ୍ତ୍ଵ

    ସେହି ଏବେ ନୀରସ, ବରଷା ସାଧୁଛି ଦାଊ

ସେ ତ ଅତୀତ, କାହୁଁ ପାଇବା ତାହା ଆଉ ।

ଗାଁ ମାନଙ୍କୁ ଧାଉଁଥିଲି, କଲେଜରେ ପଢ଼ିବା

 ସମୟରେ

ମନ ଆନନ୍ଦରେ ଭରୁଥିଲା ସୁନ୍ଦର ଅମୃତମୟ ବ୍ୟବହାରରେ,

  ଗାଁରେ ପଙ୍କିଳ ରାଜନୀତି ଅଳିଆ ପଶି ସେ ଅଵସ୍ଥା ନାହିଁ ଆଉ

ସେ ତ ଅତୀତ, କାହୁଁ ପାଇବା ତାହା ଫେରିବନି ଆଉ ।