ଅତି ନିଜର ପ୍ରାଣପତ୍ନୀ ମୋର

ସକାଳ ର ସାତ ଚାଳିଶ୍ ରେ

ବିଛଣା ଛାଡେ ପ୍ରଣୟିନୀ ମୋର

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠିଣ

ହୁଏ ରାଗ ଗରଗର ।

ତା ପାଖେ ପାଖେ ଟୁଥ୍ ପେଷ୍ଟ 

ନେଇ ହୁଏ ମୁଁ ହାଜର

ଯଦି ତା ଆଗରୁ ନ ପାରିବି ଉଠି

ଆଖି ତା ହୁଏ ଲାଲ ଜରଜର। 

ତା ପାଇଁ ଚା ଜଳଖିଆ ଆଦି 

ଉତ୍ତମ ବ୍ୟଞ୍ଜନ କରେ ମୁଁ ତତ୍ପର 

ହେଳାରେ ଯେବେ ପଡେ ତା ନଜର

ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ମୋତେ ହୁଏ ଗରଗର ।

ଅଫିସ ଯିବାର ହୋଇଗଲେ ବେଳ

ତ୍ରାହି ପାଇଯାଏ ମୁଁ ପ୍ରାଣପତ୍ନୀ ଠାର 

କେବେ କରୁଥାଏ ଉତ୍ତମ ବିଚାର 

ସବୁବେଳେ ରଖେ ମୋହର ନଜର। 

ପାଖ ପଡୋଶୀ ମାନେ ନାହିଁ କିଛି 

ଅପମାନ ଦିଏ ଥରକୁ ଥର

ତଥାପି ତ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ମୋର 

ଅଟେ ଅତି ଆପଣାର।