ଶୋଇଛି ସହର

ଦିନ ଦି ପହର ଅବା

ରାତିର ଅମା ଅନ୍ଧକାରେ

ସହର ଶୋଇପଡେ

ନିସ୍ତେଜ ଭାବରେ 

ଧନି ଗରିବ ମଧ୍ୟବିତ୍ତ

ସାଙ୍ଗରେ ପଡନ୍ତି ଶୋଇ

କାହିଁକି କେଜାଣି ମୁଁ

କେବେ ପାରେନି ଶୋଇ ।

ଦୁଇ ଆଖି ମୋର୍

ଦପ୍ ଦପ୍ ଜଳୁଥାଏ

ଜଳୁଥିବା ବତୀଖୁଣ୍ଟ ବତୀ ପରି

ନିରେଖୁ ଥାଏ ଖାଲି ନିରେଖୁ ଥାଏ ।

ମଣିଷର ହିଂସା କପଟ ଅହଂକାର

କେତେ ଅସହାୟ ସତେ

ନିଶାର ବନ୍ଧନରେ 

ଖୁବ୍ ଦୟନୀୟ ଲାଗନ୍ତି ମତେ।