ଗୁତିର ପୁସପୁନି

 

ସେ ତ ବରଷକେ ଥରେ

ମୁକଲିସି ତାର୍ ମାଲିକ୍ ନେ

ପୁସପୁନି ମାନସିଁ 

କେଡେ ଉସତ ମନେ ।

କେତେ ଗହମହ କେତେ ପିଠାପନା

ଭୁଲିଯାଏସି ତାର୍ ଦୁଖ୍ କେ

ଘରେ ଥିଲେଁ କି ନାଇଁ ଥିଲେଁ

ମନାସି ପୁସପୁନି କେତେ ସୁଖେଁ ।

ଗୁଟେ ଦିନର ପୁସପୁନି

ବରଷକେ ଥରେ ଆଏବା ବଲିଁ

ସେ ଏକା ଟକିଥିସି

ପୁସପୁନି ମାନମି ବଲିଁ ।

ଗୁତିର ତ ଭୁତି କେ ଆସ

ଆଏବା ବରଷେଁ ବଢ଼ାବା ବଲିଁ

ମାଳିକ ନଁ ତାର ଥିସି ଆସ୍

ମାଳିକ ନଁ ତାର ଥିସି ଆସ୍ ।