ଅସତ୍ୟ ସହରେ ସତ୍ୟ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଛି

ସହରଟା ଆଜି ଧକେଇ କାନ୍ଦୁଛି

ଅସତ୍ୟର ମାଳ ପିନ୍ଧି

ସତ୍ୟର ରୂପଟି ତା' ଦେହେ ହଜିଛି 

ସତେ କି ରହିଛି ବନ୍ଦୀ ।

ଅସତ୍ୟର ବିଷ ନ ଭରଇ ତୋଷ

ଗଳା ସାଜେ ନୀଳକଣ୍ଠ

ବିଶ୍ବାସ ଭରସା ହରାଏ ତା' ଆଶା

ଦେଖି ହଟିଆଙ୍କ ହଟ ।

ଛଳନା ଜାଲଟା ମନ ପୋଖରୀରେ

ଏମିତି ହୁଅଇ ଛନ୍ଦି

ଶତ ଚେଷ୍ଟା କରି ବାହାରି ନପାରେ

ଯେତେ ବି କରିଲେ ଫନ୍ଦି ।

ସହରରେ ଆଜି ସବୁ ସ୍ବାର୍ଥପର

ସତ୍ୟକୁ ଖୋଜୁଛି କିଏ

ଅସତ୍ୟରେ ଯେଣୁ ଘର ପୂରୁଅଛି

ମୁହଁ ମାଡ଼ି ପଡ଼ି ରହେ ।

ଈର୍ଷା ଅସୂୟା ଗ୍ରାସକରି ମନ

ବିଲୋପ ବିବେକପଣ

ଭଲ ଲୋକଟିଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା କଷ୍ଟରେ

କାଟିଥାଏ ରାତିଦିନ ।

ସତ୍ୟ କେବେ ଲୁଚି ରହେ ନାହିଁ ବୋଲି

ଅଛି ଯେଉଁ ଲୋକକଥା 

ନେଡି ଗୁଡ଼ କହୁଣୀକୁ ଗଲାପରେ

ହୁଅଇ ଅନେକ ବ୍ୟଥା ।

ସତ୍ୟର ବନ୍ଧନ ଖୋଲିଦେବା କାମ

ଜନତା ପାଖେ କେବଳ

ସେଥିପାଇଁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଶକତି ସାମର୍ଥ୍ୟ

ଆଇନ ବଳରେ ଠୁଳ ।

ହେଲେ ଆଇନ ବି କରେ ଲୋକହସା

ଅନ୍ଧତ୍ବରେ ସତ୍ୟ ବାନ୍ଧି

କାହାକୁ କହିବା ଆମେ ପରା ଦାୟୀ

ସ୍ବାର୍ଥରେ ମସ୍ତିଷ୍କ ବନ୍ଦୀ ।