ଅସ୍ତିତ୍ବ

ଆଜିର ଏହି ସଭ୍ୟ ସମାଜର ରଙ୍ଗୀନ ପରଦାରେ ,

ପୁରୁଷ ଓ ନାରୀ ଖୋଜେ ସମାଧାନ 

ସମାନତା ଓ ଅସମାନତା ମଧ୍ୟରେ,

ପୁରୁଷର ପୁରୁଷତ୍ୱ ସୀମିତ କି ପାରିବା ପଣିଆରେ ?

ଅଥବା ଉପେକ୍ଷିତ ପ୍ରତାଡ଼ିତ ଦୁଃଖିତ ସମଗ୍ର ସମାଜର ଉତ୍ଥାନରେ!

ନାରୀ ତ ସ୍ୱୟଂସହା ଶ୍ରଧାରୂପିଣୀ ସଂହାରକାରିଣୀ ,

ଏ ଦ୍ଵନ୍ଦ ଯୁଦ୍ଧେ ନିଜେ ହଜି ହାରିନାହିଁ ଆଶା ସେ ମୄଦୁଗାମିନୀ .

ସମାଜର ସୃଷ୍ଟି କଲେ ପୁରୁଷ ଓ ନାରୀ ମିଶି

ଉତ୍ଥାନ ରେ ମଜ୍ଜି ଗଲେ ପଥହରା ହେଲେ ।

ସମ୍ବେଦନତା ର ଆକସ୍ମିକ ଆବିର୍ଭାବରେ 

ନିଜ ହାତ ଗଢ଼ା ସମାଜରେ ଅସମାନତା ସୃଷ୍ଟି କଲେ ।

ତେବେବି କେବେବି ସ୍ରଷ୍ଟାର ଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ

ହାରି ନାହିଁ ହାରିବ ତ ନାହିଁ କେବେ ,

ଭୁଲିଯିବ ଅସମାନତା ପୁନ ରଚିବ ସମାନତା 

ଖାଲି ଟିକେ ଅହଂ ତ୍ୟାଗିବେ ସେ ଯେବେ ।

ସବୁ ଆଜି ବ୍ୟସ୍ତ ଓ ବ୍ୟଗ୍ର ନିଜ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ବ ପାଇଁ

ଅତୀତର ସ୍ଥିତି ସ୍ତମ୍ବ ଖୋଜନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନର ଦୃଢ଼ତା ପାଇଁ ,

କିନ୍ତୁ ଏବେ ଯେ ବର୍ତମାନ ବଢିଚାଲେ ଅସ୍ତିତ୍ବ ପାଇଁ

ଗଢ଼ିଚାଲେ ଭିତ୍ତିଭୂମି ଅସ୍ତିତ୍ବର ଆଗାମୀ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ।