ଅସରାଏ ବର୍ଷା

ଚାତକ ପରି ମଣିଷର ମନ

   ଝୁରୁ ଥାଏ ଅନୁରାଗର ଅସରାଏ ବର୍ଷାକୁ

               ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ପ୍ରୀତି ଆକାଶରେ ,

ଜାଣିଛି ସବୁକିଛି ଶୂନ୍ୟ

   ଭାବ ବର୍ଷାର ମଧୁଝରା ଛନ୍ଦରେ,

      ହଜି ଯିବ ଦିନେ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ଅନ୍ତିମ ଛିଟାରେ ।

ତଥାପି ସେ ଭିଜେ ଆଉ ଭିଜାଏ

       ପିରତୀର ଆକାଂକ୍ଷିତ ରୂପ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ

ରହି ରହି ଗର୍ଜୁଥାଏ ଯେବେ ନିଶି

       ଦହନର ମେଞ୍ଚା ମେଞ୍ଚା ଘନ କୁହୁଡିରେ ।

ଏମିତି ବି ଅସରାଏ ବର୍ଷା ଦୂରରୁ

           ସବୁଦିନେ ଆଖିକୁ ଦିଶେ ସୁନ୍ଦର ,

ପାଦେ ପାଦେ ଖେଳାଇ ଶିହରଣ

        ବଢ଼ି ଚାଲେ ଜୀବନରେ ଅମା ଅନ୍ଧାର ।

ଜଣା ନାହିଁ କେତେ ଦିନ ଧରି

         କେଉଁ ଏକ ଅନିଶ୍ଚିତ ସମ୍ଭାବନା ପରି 

 ମଣିଷ ବଞ୍ଚି ଥିବ ଏଠି 

        ନିଜେ ନିଜକୁ ବୋହି ବୋଝ ଟିଏ ପରି ।