ଅସରାଏ ଆଶା

ଆ ! ....... ସେଇଠି,

ଦେଖି ପାରୁନୁ କିରେ, ବାୟା !

ନଦୀ ଆର ପାରିର

ସେଇ ଯେଉଁ ଦଳେ ତାଳ ଗଛ

ଖୁନ୍ଦାଖୁନ୍ଦି, ଭିଡ଼ାଭିଡ଼ି, ଲଗାଲଗି ହୋଇ

ମୁଣ୍ଡକୁ ଟେକି, ଛାତିକୁ ଫୁଲେଇ, ବୀର ସିପାହୀ ପରି

ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି, ତାକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି

ନଦୀ ଏ ପାରିର

ସଭ୍ୟତାକୁ ମାତ୍ ଦେଇ

ଆଧୁନିକତାକୁ ଆପଣେଇ

ସିମେଣ୍ଟ କଂକ୍ରିଟର ବଳିଷ୍ଠ ଶରୀରରୁ

ଆକାଶକୁ ମୁହଁ କରି

ଗଦ୍ ଗଦ୍ କଳା ଧୂଆଁର ଗୁଳି ବର୍ଷା

କରି ଚାଲୁଥିବା, ପ୍ରଦୀପ ବେହେରାର

ଯେଉଁ ଇଟା ଭାଟ୍ଟି ଅଛି,

ତା' ସିଧାକୁ ଦେଖ୍ !

ଟୁକୁନା ଅନେଇଲା,

ବୋଉର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମୁତାବକ

ସେହି ଅଞ୍ଚଳକୁ, ଯେଉଁଠି

ଦୁଇଟି ସଭ୍ୟତା, ଦୁଇ କୂଳରେ

ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିଲେ; ଦାମ୍ଭିକ ପଣରେ ।

କାହିଁ ? କିଛି ତ ନାହିଁ ! କେହି ତ ନାହିଁ ?

ନା ନୌକା ? ନା ବାଆ ?

ନିରୀହ ନୁଖୁରା ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଚେହେରାରେ

ଉଦାସୀନତାର ଖଣ୍ଡିଆ ଭୂତ ଆଉ

ଆଖିରେ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଏବଂ ନୈରାଶ୍ୟତାର

ପ୍ରଶ୍ନ ଚିହ୍ନ

ବେଶ୍ ! ବାଇ ଚଢ଼େଇର ବସା

ବାନ୍ଧି ସାରିଥିଲା ।

କୁନି ଆଖି ଦ୍ୱୟ

ଲୁହ ଛଳଛଳ

ହୋଇ ଆସନ୍ତେ, ବୋଉ କହିଲା,

ହେଇ .... ଦେଖି !

ଦିଶି ଗଲା ପାଲ

ଶୁଖିଲା ପଟା ଦି' ଖଣ୍ଡରେ

କେତେ ଆଶା, ଆକାଂକ୍ଷା

ସୁବର୍ଣ୍ଣରେଖାର ଢେଉ ସହ ମାତି

ହେଉଥିଲେ ଢଳଢଳ ।।

ଟୁକୁନା ମୁହଁରେ ହସ

ମନରେ ପୁଲକ

ମୁଗୁନି ପଥର ମୂର୍ତ୍ତି ପରି

ବାଆ ତା'ର ସ୍ଥିର - ନିଶ୍ଚଳ

ହାତରେ ସୁକାନ ଧରି

ପଟା ଦି' ଖଣ୍ଡର

ଦିଗ ନିର୍ବାହକ, ମଙ୍ଗୁଆଳ ।।