ଅସହାୟ ଜୀବନ

ସମୟ ବିତିଛି ,ସଂପର୍କ ହଜିଛି, ନାହିଁ ଆଉ ସେଇ ଦିନ

ଦୁର୍ବଳ, ଜର୍ଜର କାୟା ଆଜି ହୋଇଛି ଶ୍ରୀହୀନ

କଂପିତ ହସ୍ତ, ପାଦ , ଦୃଷ୍ଟି ବି ଆଜି ହୋଇଛି ମଳିନ ।

ଦିନ ଥିଲା ଚାଲୁଥିଲା ସାଥେ ସାଥେ ଧରି ଯେଉଁ ହାତ

ଥିଲା ମନେ ଦୃଢ ଆତ୍ମ ପ୍ରତ୍ଯୟ ,ନ ଥିଲା କିଂଚିତ ଭୟ ,

ଦେଖାଇଥିଲା ଯେଉଁ ହାତ ଠିକ୍ ଭୁଲ୍ ର ପଥ କରି ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ

ଛାଡି ସେଇ ହାତ , ଯାଇଛି ଚାଲି ସିଏ , ସବୁ ସଂପର୍କ ଠୁଁ ଦୂର ବହୁଦୂର ।

ଥୁରୁ ଥୁରୁ ପାଦେ ଆଜି ନାହିଁ ବଳ ଚାଲିବାର

ଖୋଜୁଛି ଆଶ୍ରା ଟିଏ କଂପିତ ସେ ହସ୍ତ ଦ୍ବୟ ,

ନିଜ ଲହୁ ଲୁହରେ ଶକ୍ତ କରି ଗଢିଥିଲା ଯେ ହାତ

ସେ ହାତେ ଦେଇଛି ଧରାଇ ଆଶାବାଡ଼ି , ଯାହା ଆଜି ହୋଇଛି ସହାୟ ।

ସ୍ନେହ ଆଦରର ଜଳ ସିଂଚି ଗଢିଥିଲା ଯେ ଜୀବନ

ଯା ଆଖିରେ ଦେଖି ଥିଲା ଦିନେ ଏକ ସୁନ୍ଦର ସ୍ବପ୍ନ ,

ସେ ଆଖିର ଜ୍ଯୋତି ଆଜି ହୋଇଛି ମଳିନ

ନିଦ ତ ହଜିଛି, ହଜିଛି ସ୍ବପ୍ନ , ଆଖି ରେ ଭରିଛି ଖାଲି ଅନ୍ଧକାର ।

ଅଜଣା ରାଇଜ, ଅଦେଖା ମୁଲକ , ସନ୍ତାପିତ ଜୀବନ

ଏକାକୀତ୍ବ ର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆଉ ହାହାକାର ମୟ ଜୀବନ ,

ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ , ସବୁ ଆଶା, ସବୁ ଇଚ୍ଛା ର ଆଜି ହୋଇଛି ମରଣ

' ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ' ର କୋଳାହଳ ମଧ୍ଯେ ଶୁଭେ ଖାଲି ମୃତ୍ଯୁ ର ଆହ୍ବାନ ।