ଅପରିଚିତ

ଭୁଲି ଯାଉଅଛି ମାନବତା ଧର୍ମ 

ନିଜ ଆତ୍ମ ପରିଚୟ

ସ୍ବାର୍ଥେ ବିଜଡ଼ିତ ଆଜିର ମାନବ

ରଚଇ ଧ୍ବଂସ ପ୍ରଳୟ ।

ବୃଦ୍ଧି କରିଚାଲେ ଅପବ୍ଯବହାର 

ଲଙ୍ଘନ ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ସୀମା

ଭାବଇ ନିଜକୁ ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ 

ଦେଖାଏ ଆତ୍ମବଡିମା ।

ଲଗାଏନି ଗଛ ରଖିନାହିଁ ସ୍ବଚ୍ଛ

ଚର୍ତୁପାର୍ଶ୍ବ ପରିବେଶ

ପହଁରେଇ କୁହୁଡି ଦ୍ରୁତ ଗତିବେଗ

ଆୟୂକାଳ ହୁଏ ହ୍ରାସ ।

ଘୋଟି ଆସେ ବ୍ଯାଧି ରୋଗ ମହାମାରୀ

ଅମାରାତି ଅନ୍ଧକାର 

ଦିଶେ ଦଶଦିଶ ଖାଲି ଧୂଆଁ ଧୂଆଁ

ଅସାର ଶୂନ୍ଯ ସଂସାର ।

ପ୍ରଦୂଷଣ କ୍ଷୀର୍ଣ ଜୀବନ ଉଚ୍ଛନ୍ନ 

ହଜିଯାଏ ସୁବିଶ୍ବାସ

ଲାଗନ୍ତି ଆପଣା ଶତ୍ରୁ ସାତପର

ଅମୃତେ ଭରଇ ବିଷ ।

ବୈକୁଣ୍ଠ ସମାନ ଘର ପରିବାର 

ଜୀବନ କାଳିନ୍ଦୀ ତଟ

ଦଂଶନ ଆତଙ୍କୁ ନୁହେଁ ନିରାପଦ

କାଳୀୟ ଜ୍ବାଳା ଉତ୍କଟ ।

ନାହିଁ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ମମତା ମଧୁର 

ଆତ୍ମୀୟତା ନିବିଡତା

ଲାଗେ ଦୁର୍ବିସହ ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ବଢଇ ଅସାମାଜିକତା ।

ଦୂରେଇ ଯାଉଛି ନିଜକୁ ମଣିଷ 

ଅପରିଚିତ ବିଚ୍ଯୁତ 

ସତ୍ଯ ସନାତନ ଅଭାବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ 

ଅନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଲକ୍ଷ୍ଯପଥ ।