ଅନ୍ତର ଅନ୍ତରୀପେ ତୁମରି ଛବି

କାହିଁକି ମଉନ ପ୍ରିୟା କହୁ ନାହଁ କଥା

ତୁମ ନିିିରବତା ପାଇଁ ମନେ ଲାଗେ ବ୍ୟଥା । 

ଅନେକ ଦିବସ ହେଲା ରହିଛି ବିଚ୍ଛେଦେ

କେମିିିତି କା ଚୁପି ରହି ନକହୁୁଛ ପଦେ ।

କହିିିଥିଲି କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଦାସତ୍ୱରେ ବନ୍ଧା

କରୋନା ଚକ୍ରାନ୍ତେ ମୋର ବେନି ପାଦ ଛନ୍ଦା ।

ତଥାପି ଭୁଲିନି ତୁମେ, ରହିଛି ମୋ ଆସ୍ଥା

ନୀଳ ନୀଳମ୍ବୁ କୋଳରୁ ଦେଖେ ତୁମ ରାସ୍ତା ।

ଅନ୍ତରୀପେ ଅନ୍ତଃପୁୁର କରିଛି ନିର୍ମାଣ

ସେ ଅଟ୍ଟାଳିକା କାନ୍ଥେ ଭରା ତୁୁମ ପ୍ରେମ ଦାନ ।

ପାଦ ଦେଶ ହୃଦୟର ଚଟାଣକୁ ଧରି 

ଲକ୍ଷେ ପଦ୍ମ ଫୁୁୁଟୁ ଥାଏ ତୁୁମ ସ୍ମୃତି ପାରି ।

ଭାବନା ଲେପିତ ହୋଇ ସଜ୍ଜିତ କଠୋରୀ 

ପ୍ରୀତି ନୀଳମଣି ଦେଇ ଟାଙ୍ଗିଛି ଝାଲେରି ।

ଲାଳିତ୍ୟ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ବେଶ ବେନି ଜନଙ୍କର

ଗୃହେ ଖେଳୁଛନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ରାଧା ଦାମୋଦର ।

ଅଗାଧ ଜଳ ରାଶିରେ ଚତୁଃପାଶ ଘେରା

ଦିଗବଳୟ ତୋରଣଟି ବାଢିଛି ପସରା ।

ନିକାଞ୍ଚନ ଦ୍ଵୀପେ ଆଜି ତୁମ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ

ତୁମ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମୁଖ ଭାବି ରହିଛି ମୁଁ ସୁୁୁଖେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାଲୋକ ଖେଳେ ଯେବେ ଦରିିଆ ବୁକୁରେ

ଅନୁରାଗେ ତୁୁମ ପ୍ରୀତି ସାଉଁଟି ମୁଁ ଧରେ ।

ବିଚ୍ଛେଦ ବିରହ ମୋତେ ଦିଏ ଯେତେ କ୍ଳେଶ

ତୁମ କଥା ଚିନ୍ତା କରି ସବୁ ହୁଏ ନାଶ ।

ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ଉଚ୍ଛିଷ୍ଟ କି ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ତିକ୍ତ

କେବେ ସିଏ ପରିଷ୍କୃତ କେବେ ସେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ।

ବିରହ ଜାଳାକୁ ଯିଏ କରି ଯାଏ ପାନ

ସେପରି ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳ ସଂସାରରେ ଧନ୍ୟ ।