ଅନିଶ୍ଚିତତା ଜୀବନର

ସଦ୍ୟ ଫୁଟନ୍ତା

ଗୋଲାପ ଫୁଲଟା

ହାତଠାରି ଜଣାଏ

ତା'ର ପ୍ରୀତି ଭାଷା

ଶୀତୁଆ ସକାଳର

ନରମ ଖରାରେ

ପିଠିଟାକୁ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଖାଇ ।

ନିରୀହ ମଧୁମକ୍ଷିକା

ଭୁଲି ଯାଏ ନିଜତ୍ୱ

ଆଖି ବୁଜି ଶୋଷି ନିଏ

ଗୋଲାପର ସବୁ ତକ ମହୁ ।

ତା'ର ଫୁଟନ୍ତା ଯୌବନର

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଭିତରୁ

ସୁନ୍ଦରତା ଲିଭି ଲିଭି ଯାଏ

ମଉଲି ଯାଏ ସେ

ଝାଉଁଳି ପଡେ

ଲୋକ ଲଜ୍ଜାରେ

ଝୁରି ମରେ

ଅନିଶ୍ଚିତତା ଜୀବନର

ଭିତରେ ଭିତରେ ।