ଅନ୍ଧାରକୁ ଭଲ ପାଏ ବୋଲି ତ

ଅନ୍ଧାରକୁ ଭଲ ପାଏ ବୋଲି ତ

ହଜାଇଦେଇଛି ମୁଁ ଜହ୍ନର ଠିକଣା ,

ଅନ୍ଧାରକୁ ସାମ୍ନାରେ ଦେଖେ ବୋଲି ତ

ଆଲୋକରେ ଝୁଣ୍ଟିପଡେ ବାର୍ ବାର୍ 

ଆଉ ଅନେକ ଥର ହୁଏ ମୁଁ ବାଟବଣା ,

ଅନ୍ଧାରର କଳା କଳା ଆସ୍ତରଣ

ମୋତେ ଢାଙ୍କିଦିଏ ବୋଲି ତ

ମୁଁ ଦେଖି ପାରେନି ଆଲୋକର ଯନ୍ତ୍ରଣା 

କେତେ ଘଟଣା ପୁଣି କେତେ ଦୁର୍ଘଟଣା ,

ଆଲୋକର ଚିତ୍ରିତ ଜ୍ୟୋତିରେ

ମୁଁ ଅନ୍ଧ ହୋଇଯାଏ ବୋଲି ତ

ଖୋଜୁଥାଏ ଅହର୍ନିଶ ଅନ୍ଧାରର  

ପ୍ରଲମ୍ବିତ, ପ୍ରଶ୍ରୟ ଓ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ ଅଗଣା ।

ଖୁବ୍ ବେଶୀ ଆକର୍ଷିତ କରେ ମୋତେ

ଅନ୍ଧାରର ସିକ୍ତ କୋମଳତା ,

ଖୁବ୍ ଜୋର୍ ରେ ଜାବୁଡି ଧରେ ମୋତେ

ଅନ୍ଧାରର ସ୍ନିଗ୍ଧ ଶୀତଳତା ,

ନେସି ହୋଇଯାଏ ଅନ୍ଧାରର ଯେତେକ ପ୍ରଲେପ

ମୋ ହାତର ରିକ୍ତ ପାପୁଲିରେ,

ବଦଳିଯାଏ ଅଚାନକ ମୋ ଅଜାଣତରେ 

ମୋ ବିଳପିତ ଭାଗ୍ୟରେଖାର ଅକ୍ଷ୍ୟାଂଶ ଓ ଦ୍ରାଘିମା  

ଛୁଇଁ ଯାଏ ମୋତେ ମୋ ଅଲକ୍ଷ୍ୟରେ

ଅନୁରାଗର ଯେତେ ନିବିଡ ଅଶ୍ଳେଷ  

ଖେଳିଯାଏ ମୋ ଚୌହଦିରେ ଚମ୍ପା ଫୁଲର ମହକ

ସର୍ବାଙ୍ଗରେ ନୀଳ ଉନ୍ମାଦନା ।

ମୁଁ ଜାଣିନି କାହିଁକି ଏତେ ମୋର ପ୍ରିୟ ଏ ଅନ୍ଧାର

କାହିଁକି ମୋର ଏତେ ଆପଣାର ଅନ୍ଧାରର ବହଳତା ?

କାହିଁକି ଅସହାୟ ଲାଗେ ଆଲୋକର ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ ଛିଟା ?

ଚକମକ ଆଲୋକର ସଫେଦ୍ ପଣତ ତଳେ ମୁଁ ଦିଗ ହରା

ବେପରୁଆ ମନଟା ମୋର ବାଟ ଖୋଜେ 

ନିର୍ବାଣର ନଭଶ୍ଚୁମ୍ବୀ ଦିଗ,

ସମାଧିସ୍ଥ ହୋଇପଡେ ମୋ ନିଃଶ୍ବାସ-ପ୍ରଶ୍ବାସ 

ମୋ ଅଙ୍ଗର ପ୍ରତିଟି ତନ୍ତ୍ରୀ ,ଉଚ୍ଛ୍ବାସର ବିମୁଗ୍ଧ ଚେତନା 

ଲେଖିହୋଇଯାଏ ଅନେକ ସ୍ମୃତି ଓ ବିସ୍ମୃତିର ଅସରନ୍ତି ଗାଥା

ମୋ ବିଶ୍ବାସର ସବୁଜ ଛାତିରେ ।

ମୁଁ ଖୁବ୍ ଡରେ ଆଲୋକର ବିଶ୍ବସନୀୟତାକୁ

ହାତରେ ବାନ୍ଧିରଖିପାରେନି ମୁଁ ଆଲୋକର ରଙ୍ଗ

ଥକିପଡେ ଆଲୋକର ଔଜ୍ଜ୍ବଲ୍ୟରେ

ଧରାଶାୟୀ କରେ ମୋତେ ବାରମ୍ବାର 

ଆଲୋକର ମୃଦୁ କୋଳାହଳ ,

ଆଲୋକର ଆଇନାରେ ଚିହ୍ନିପାରେନି ମୋ ନିଜକୁ

ମୋ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଲାଗେ ନିହାତି ଧୂସର 

ନିହାତି ବେରଙ୍ଗ,ଅଚିହ୍ନା ପୁଣି ଅପହଞ୍ଚ ।

ଅନ୍ଧାରର ମହାକର୍ଷଣରେ ମୋ ସକଳ ସତ୍ତା

ତନ୍ମୟ-ତଲ୍ଲୀନ-ଉଲ୍ଲସିତ-ରୋମାଞ୍ଚିତ,

କାହିଁକି ନା ଅନ୍ଧାରର ଗର୍ଭ ଗୃହରୁ ସୃଷ୍ଟି ମୋର

ସୃଷ୍ଟି ପୁଣି ଏ ସଚରାଚର ବିଶ୍ବ, 

ଅନ୍ଧାରର ଅଙ୍କବଙ୍କା ଗହିରୀ ରାସ୍ତାରେ 

ଝଲମଲ ଦିଶେ ମୋ ଶେଷ ଠିକଣା

ମୋହଭଙ୍ଗ ହୁଏ ସମୁଦ୍ର ଢେଉର ,କଦମ୍ବବନର, 

ସ୍ପଷ୍ଟ ଅନୁଭବ କରେ ମୁଁ 

ଅନ୍ଧାରରେ ଲୀନ ହେବାର ଯେତେ ଅମୃତ ଆଶ୍ବାସ,

ସେଥିପାଇଁ ତ ମୁଁ ସାଇତି ରଖେ 

ଡାଏରୀର ପ୍ରତିଟି ପୃଷ୍ଠାରେ 

ମୋ ହସ- କାନ୍ଦ- ଲୁହ- ଲହୁର ଅବ୍ୟକ୍ତ ପରିଭାଷା

ଅନ୍ବେଷଣରେ ପାଦ ଥାପେ ମୁଁ ନିତି

କାଳେ ମିଳିଯିବ ମୋତେ ମୋ ଶେଷ ପାଉଣା  ।।