ଆଧୁନିକତାର ସ୍ପର୍ଶ

ଆଧୁନିକତାର ସ୍ପର୍ଶରେ

  ବଦଳି ଯାଇଛି ମୋର ଗାଁ,

ହେଲେ ଆଜି ବି ନିଶ୍ଚଳ, ଉଜ୍ଜଳ

  ରହିଛି ମନେ ତାର ନାଁ । 

ଆଧୁନିକତାର କରାଳ ଗ୍ରାସେ

  ଗାଁ ମୋର କୋଳାହଳ ,

ଶୁଭେ ନାହିଁ ଆଜି ଗଛ ଡାଳେ

    କାକଳିର ସ୍ୱର । 

ନାହିଁ ସେ ବାଉଁଶ ବୁଦା ବାରି ଆଡେ଼

   ନାହିଁ ଆଉ ଆମ୍ବ ତୋଟା,

ବଦଳି ଗଲାଣି ଗାଁ ପରିବେଶ

  ଏବେ ପଖାଳ ଲାଗଇ ଖଟା ।

ନାହିଁ ଆଉ ସେ ସବୁଜ ବନାନୀ

    ନାହିଁ ଆଉ ଧାନ ବିଲ , 

କା ଭାଁ କ୍ଷେତରେ ଆସି 

    ଟ୍ରାକ୍ଟର କରୁଛି ହଳ ।

ସକାଳ ହେଲେ ଚାଷୀ

  ଯାଉ ନାହିଁ ହଳ କରି ,

ଦିନ ରାତି ଗାଁ ରାସ୍ତାରେ ଯାଏ

  ବଡ଼ ବଡ଼ ଗାଡ଼ି ହରେନ୍ ମାରି । 

ଦିଶୁ ନାହିଁ ଆଉ ସେ କାଶତଣ୍ଡି

   ଦିଶେ ନାହିଁ କବାଡି ଖେଳ,

ଗାଁ ପିଲା ମୋର କୁହନ୍ତି ଏବେ 

   ଏ ତ ଅନଲାଇନ୍ ଗେମ୍ ବେଳ ।

ନାହିଁ ଆଉ ଖଣ୍ଡେ ଚାଳ ଘର

    ନାହିଁ ସେ ବାଉଁଶ ତାଟି ,

ବଡ଼ ବଡ଼ କୋଠା ଏବେ ସବୁ

   ଉପରକୁ ପାଉନି ଆଖି । 

ଗାଁ ସ୍କୁଲ୍ ରେ ପଡ଼ିଛି ତାଲା 

 ବାହାରେ ଅଛନ୍ତି ପିଲା ଦୁଇ, 

ପାଖ ଗାଁ ରେ ଇଂଲିଶ ମିଡ଼ିୟମ୍ ସ୍କୁଲ୍ 

  ସମସ୍ତେ ଯାଉଛନ୍ତି ଧାଇଁ । 

ନାହିଁ ଆଉ ସେ ବର ଗଛ ଛାଇ

   ବାଟୋଇ ବି ବସୁ ନାହିଁ ,

ଜନ୍ତୁ ଟିଏ ଦିଶିବ କି ଅବା 

  ପକ୍ଷୀ ଟିଏ ଉଡୁ ନାହିଁ । 

ସଂଜ ବେଳେ ଶୁଭୁ ନାହିଁ ଆଉ

  ମନ୍ଦିର ର ଘଣ୍ଟ ଶବଦ , 

ନିଜ ହାତେ ପରିବେଶ ନଷ୍ଟ କରେ

  ଆଜି ମଣିଷ ସାଜିଛି ନିର୍ବୋଧ ।