ଅନ୍ଧାରି ମୁଲକ

ତୁଙ୍ଗ ହିମାଳୟ ଉଭା ଚତୁଃପା6ର୍ଶ୍ୱ ଅବକ୍ଷୟ  ସମତଳ

କି ଭାବେ ବୋଲାଅ ମହାରଥୀଗଣ ଲଜ୍ଜିତ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁଳ ।

ବାନ୍ଧି ପାର ତୁମ୍ଭେ ଅନୀଳେ ପ୍ରାସାଦ ବାହୁ ବଳେ ବଳିୟାର

ମାତୃ ଜାତି ନିନ୍ଦା ନ ସହେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ସହେ ଯେ ସ୍ଥାଣୁ ବର୍ବର ।

ଇଚ୍ଛାମୃତ୍ୟୁ ଲଭି ଡ଼ରାଅ ସମନେ ଜୀବନ ତ ନିରର୍ଥକ

ରଙ୍ଗସଭା ଆଜି ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ସାଜେ ପୁଷ୍ପ କଳି ଅବୃନ୍ତକ ।

ଗୁରୁ ବି ବନ୍ଧିତ ମାୟା ଜଞ୍ଜିରରେ ପୁସ୍ତକେ ସୀମିତ ଶିକ୍ଷା

ନିଜର ସମ୍ମାନ ରଖ ଦେବୀଗଣ ନ ମାଗ ଜୀବନ ଭିକ୍ଷା ।

ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି କିବା ଲୋଡ଼ା ରଣାଙ୍ଗନେ ଅଦୃଷ୍ଟ କି ଅତ୍ୟାଚାର

ବୃଥା  ପ୍ରହସନ ରାଜ୍ୟର  ଶାସନ ସମରୂପୀ ବ୍ୟବହାର ।

କାଷ୍ଠ ସମର୍ପିତ କୁରାଢ଼ୀ ମଧ୍ୟରେ ବାନ୍ଧି ଅନ୍ଧକାର ପଟି

ନାରୀ ସମ୍ମାନୀତା ନୋହିଲେ ଧରାରେ ପାରିବ କି ହସ ଫୁଟି ?

କି କ୍ଷତିପୂରଣ ଦେବ ମହାମାନ୍ୟ ଭଣ୍ଡାର ତୁମର ନୁହଁ

ଭଣ୍ଡାର ରକ୍ଷକ ସେହି ମାତୃଲୋକ ସମୁଚିତ ଶିକ୍ଷା ଦିଅ ।