ଅଭିମାନ ଫେଡ଼ ମଉନାବତୀ

   

ମେଞ୍ଚାଏ ବାଦଲ ଘୋଟି ମୁଖାକାଶେ ଦିଶେ ପ୍ରାୟେ ତମାଚ୍ଛନ୍ନ 

ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହସ ଦର୍ଶନଭିଳାସ ଲାଗି  ଆଜ  ପ୍ରାଣୋଚ୍ଛନ୍ନ ।

ମଉନାବତୀ ଗୋ ମଉନ-ରାଗରେ ନ କରି ତୁମ୍ଭେ ଗୁମାନ

ମୁନ୍ଦେ ହେଉ ସୁଦ୍ଧା ଦିଅ ପ୍ରେମ ବାରି ବର୍ଷି, ଭାଙ୍ଗି ଅଭିମାନ ।

ମଳୟ ପରଷେ ନବ-ଦୁର୍ବାଦଳେ ଭରିଛି ସତେ ପରାଣ

ମଧୁର ତାନରେ କୋକିଳ ଶୁଣାଏ ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟର ଗାନ ।।

ମଣିବନ୍ଧେ ଛନ୍ଦି ମଣିବନ୍ଧ; ନିଅ ନାହିଁ ଆଗୋ ପରୀକ୍ଷଣ

ମୟୂରଚନ୍ଦ୍ରିକା ବାରେ ତୋଳ ଆସି ତେଜି ନୀରବ ରୋଦନ ।

ମରୁଭୂମି ସତେ ପ୍ରତୀତ ହୁଅଇ ତୁମ୍ଭ ଓଷ୍ଠ ଉପବନ

ମଧୁର ଆଳାପେ କରି ବାଣୀ ବନ୍ୟା, ହୃଦ ଜ୍ୱାଳା ପ୍ରଶମନ ।

ମୁଠା ମୁଠା ଫଲ୍ଗୁ ବୁଣି ଦେହ ସାରା ଭ୍ରମିତ କରା' ଫଗୁଣ

ମରୀଚିକା ଯେହ୍ନେ ନ ହୋଇ ପ୍ରେୟସୀ ସାଜ ବୈଶାଖେ ଶ୍ରାବଣ ।।

ମନେ ଭରିଦିଅ ପ୍ରୀତିର ପୁଲକ ସ୍ମୃତି କରି ରୋମନ୍ଥନ

ମଞ୍ଜୁର ହେଉ ଆବେଦନ ମୋର, ସଂଶୟକୁ କର ମୋଚନ ।।