ଅନ୍ଧାରି ମୋହ

ଯେବେଠାରୁ ତୋ ସହ

ବିଚ୍ଛେଦ ହୋଇଗଲା ସେବେଠାରୁ

ଡାଏରୀରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ସବୁକୁ

ଲେଖି ସାଇତି ରଖି ଦେଇ

ଦଶନ୍ଧିରୁ ଦୁଃଖ ସହି ଆସୁଛି ।

ଯେବେ ଅସହ୍ୟ ହୋଇଯିବ ନା

ଜୀବନର ମୂଲ୍ୟ ଶୂନ ହୋଇଯିବ ।

ଡ଼ର ଜକେଇ ଆଣୁଛି ଅନ୍ଧାରେ

ଫେରିବାକୁ ଶୁନରୁ ଏକ ଅଙ୍କ ଆଡକୁ

ନଫେରିଲେ ମୃତ୍ୟୁ କାଖେଇ ନେବ

ସେ ଡ଼ର ନିଦ ଛଡେଇ ନେଉଛି ।

ମୁଁ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ କାହା ପ୍ରେମରେ

ସେ ତୋ ପରି ନହେଲେ ବି ଚଳିବ

ଦିନରେ କେମିତି କେଜାଣି

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ସଂଘର୍ଷ କରୁଛି ।

ଦିବସେ ଭାବିବାକୁ ବେଳ ପାଉନି

ହେଲେ...

ଏ ଅନ୍ଧାରୀ ମୋହ ମାୟା

ସଂସାରୀ ହେବାକୁ ଚାହେଁ !

ମୋ ସମ୍ପର୍କର ପ୍ରେମ ଖିଅକୁ

ବାର-ମ୍ବାର ଚେତାଇ ଦେଉଛି ।

ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଦୃଶ୍ୟମାନ

ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଅଦୃଶ୍ୟ ରହିଥିଲା