ଅନାହୂତ ସ୍ୱର

ସ୍ୱଚ୍ଛ ଜାହ୍ନବୀର ଅଧୁରା କାହାଣୀ

ବଖାଣୁଛି ଏକା ଏକା ,

ଅସହଜ ଆଜି ଜୀବନର ପଥ

ବନ୍ଧନ ବି, ଫିକା ଫିକା ।

କ୍ଷତାକ୍ତ ବୁକୁରେ ଶତଧା ଚୁମ୍ବନ

ସମୟ ଦେଇଛି ଯାହା ,

ଆଜି ବି, ଖୋଜୁଛି ଶ୍ରାବଣୀ ଲୁହରେ

କେ' କହିବ ପଦେ ଆହା ।

ଅନୁଭବ ଅନୁଭୂତିରେ ବହୁଛି

କାଳ ବୈଶାଖୀର ବାଆ ,

ଅଶାନ୍ତ ଋତୁରେ ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଶତ ଛିନ୍ନ ଏଇ ହିଆ ।

ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟର ମିଛ ମୃଗତୃଷ୍ଣା

ଲକ୍ଷ୍ୟହୀନ ପଥଧାରେ ,

ମଉଳା ହୃଦୟ ତିଳ ତିଳ ଜଳି

ବହିଯାଏ ଲୁହଧାରେ ।

ଲୁହ ହେଉ ଅବା ହେଉ ପଛେ କୋହ

ଅନୁଭବୀ ଅନୁଭୂତେ ,

ସେ ମାପ ଚୁପରେ କେତେ ଯେ, ଯନ୍ତ୍ରଣା

ମାପେ କିଏ ଅନୁରାଗେ ।?

ମାପି କେ' ପାରିବ ଆହତ ହୃଦୟ

ବୁକୁତଳ ବେଦନାକୁ ,

ନିରବ ଆଖିର ଢଳଢଳ ଲୁହେ

ବହୁଥିବା ଯାତନାକୁ ।

ମାପ , ଚୁପ ମଧ୍ୟେ ଶୂନ୍ୟ ଜୀବନର

ବଞ୍ଚିବାର ବାହାନାକୁ ,

ଫେରେଇ ଦେବ କେ' ସ୍ଵାଭିମାନିନୀର

ଅଭିମାନେ ବଞ୍ଚିବାକୁ ।

ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧରେ ଆହତ ପ୍ରାଣର

ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ ଭାବନାକୁ ,

ମାପି କେ' ପାରିବ କୋଉ ନିକିତିରେ

ହୃଦୟର ଶୂନ୍ୟତାକୁ ।

ତିକ୍ତ ଅନୁଭୂତି ଯନ୍ତ୍ରଣାର ସତ୍ତ୍ୱେ

ମିଛ ମାୟାରେ ଆବଦ୍ଧ,

ମୁଁ ମୋ' ପରିଚୟ ବୁଝିବାର ଗ୍ଳାନି 

ନିଃଶ୍ୱାସରେ ଅବରୁଦ୍ଧ ।

ଜୀବନ ଯାତନା କଷଣର ଜ୍ଵାଳା

ଅର୍ପଣେ ଲୁହର ସାଥେ ,

ସ୍ୱଚ୍ଛ ଜାହ୍ନବୀର ଅନାହୂତ ସ୍ୱର

ଏକାକିନୀ ଶେଷ ପଥେ ।