ଅମୃତ ଧାରା

ଜୀବନ ମରୁରେ ପ୍ରୀତି ଉଦ୍ୟାନ ସେ 

     ଶାନ୍ତିର ଅମୃତ ଧାରା 

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ହାତ ଧରି ଚାଲେ 

   ହସିକି ଜୀବନ ସାରା ।

ବନ୍ଧୁ ସେତ ମୋର   ଅତି ଆପଣାର 

      ହୃଦୟର ସାଥି ଟିଏ 

ଯେତେ ରାଗିଲେବି   ସବୁ ଭୁଲି ଯାଇ 

     ଫିକ କିନା ହସି ଦିଏ ।

ପାଖେ ପାଖେ ଥାଏ   କେବେ ଉଡ଼ିଯାଏ 

      ହୁଏନି  କଦାପି ଧରି

କେବେ ଫୁଣି ଆସି     ପାଖେ ବସିଯାଏ 

        ହୋଇ ସେ ନିଜର ପରି ।

ସେ ମୋର କବିତା      ମୋ ମନ ର କଥା 

         ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଅନୁଭବ 

ତା ପରି ନିଜର          ଅତି ଆପଣାର 

        ଆଉ କିଏ ମୋର ହେବ ।