ପାନ୍ଥଶାଳା

 

        ସେ ପାନ୍ଥଶାଳାର     କାନ୍ଥରେ ଦିନେ 

                 ଦେଖିଥିଲି ତୁମ ଛବି 

       ସେ ଦିନୁ ଖୋଜୁଛି      ସତରେ ତୁମକୁ 

                  ହୋଇଯାଇଛି ମୁଁ କବି ।

      ଲେଖିଛି କବିତା         ଦେଖିଛି ସପନ 

                 ବୁଲିଛି ଝରଣା କୂଳେ  

    ଅମା ଅନ୍ଧାରରେ         ଜହ୍ନ ଜୋଛନାରେ 

              ଖୋଜିଛି  ସେ ନଈ କୂଳେ ।

    କେବେ ତୁମେ ଲାଗ         ମୋ ଅତି ନିଜର 

                କେବେ ଲାଗ ସାତ ପର 

     କେବେ ହସି ହସି           ମତେ ଯାଅ ଛୁଇଁ 

                କେବେ ହୁଅ ମରୁ ଝର   ।

     ତୁମେ ମୋ ମନର         କଳ୍ପନା ସମ୍ଭାର 

ଛବି ମୋର ହୃଦୟର

   ତୁମେ ମୋର ପ୍ରୀତି           ତୁମେ ମୋର ସ୍ମୃତି 

                   ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୁହୂର୍ତ୍ତର ।