ଅମାବାସ୍ୟା

ଅମା ଅନ୍ଧାରକୁ ଅଳିକ ମଣି 

ଆଶାର ଦୀପଟେ ଜଳାଇଲ ।

ଦୀପର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ତେଜରେ 

ଚତୁର୍ଦିଗ ଆଭାରେ ସିନା ଉଦ୍ଭାସିତ ହେଲା

ହେଲେ ଦୀପ ତଳ ତ ଯୋଉ ଅନ୍ଧାରକୁ 

ସେଇ ଅନ୍ଧାର ରହିଗଲା ।

ଦଲକାଏ ପବନ 

ନିଜେ ଜଳି ଜଳି ଆଲୁଅ ଢାଳୁଥିବା ସଳିତାକୁ 

ହଲେଇ ଦେଲାନି ଯେ

ଦୀପତଳ ତମସା ହଟିଗଲା ଆଉ ଫେରିଲା ।

ସେଇ କ୍ଷଣକରେ ସେ ନିଜକୁ

ଚିହ୍ନିବ ଚିହ୍ନିବ ଭାବୁ ଭାବୁ 

ସମୟ ଶେଷ 

ଦୀପତଳ ପୁଣି ଅନ୍ଧାର ଦିଶିଲା ।

ଏଇତ! ସେଠି ମୋରି ପରି ଆହୁରି ଅନେକ ଦୀପ

ସମସ୍ତେ କେମିତି ଜଳୁଛନ୍ତି ଅହରହ 

ନିଃଶବ୍ଦ ।

ସରିବାକୁ କି ଅପେକ୍ଷା ଘିଅ?

ବଳିତା ଟାଣୁଥାଏ ଘିଅ

ଜଳୁଥାଏ ଦୀପ ଶେଷ ବିନ୍ଦୁ ଯାଏ ।

ଜଳି ଜଳି ମନାସେ 

ସବୁଦିନେ ହେଉ ଦିପାବଳୀ ,

ଅମାବାସ୍ଯାର ଶେଷ 

ତା' ଅନ୍ଧାରକୁ ଜିତେଇବାର ଜିଦ୍ 

ତା' ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧାକୁ ହରେଇଦେଉ

ଗୋଟିଏ ଦୀପ 

ଜହ୍ନ ହୋଇ ।।