ଅଳ୍ପ ଥିଲା ତଥାପି ହସୁଥିଲି

କାହିଁକି ସ୍ବପ୍ନର ଲାଳସା ଦେଖୁଥିଲି

ତମେ ସବୁ ବୁଝାଇବା ବଦଳରେ

ଉତ୍ସାହର ପାତ୍ରଟିଏ ସାଜିଲ।

ଦେଖ ଆଜି ସବୁ ପାଇଲି

ହେଲେ, ତମ ଆତ୍ମୀୟତାର ସମ୍ପର୍କକୁ

ପାଦରେ ଦଳି ଚାଲିଆସିଲି ,

ପ୍ରତିଷ୍ଠା ପଚ୍ଥର ଅହଂକାରକୁ ଦେଖି ।

ମାଟି ଚାଳରେ ସ୍ବପ୍ନର ସହରଟା ରଙ୍ଗିନ

ଲାଗୁଥିଲା , ହାତ ବଡେଇ ଥରିବାକୁ ଇଚ୍ଚ୍ଥା କଲି।

ସ୍ବପ୍ନକୁ ବାସ୍ତବର ରୂପ ଦେଇ ,ଆଗକୁ ଚାଲି ଆସିଲି ।

ହଜିଗଲା ପରିଚିତ ସ୍ନେହର ହାତ...

ଆଜି ଏ ରାଜ ଉଆସ ରେ 

ନା ଅଛି କାହାର ଆକଟ ଅଭିଯୋଗ

ନା କାହାର ପ୍ରେମ ଭରା ଅଭିମାନ ।

କେବଳ ନିରବତା ହଁ ସାଥି...

କହିବାକୁ ଅଳପ କଥା ଥିଲା

ଶୁଣିବାର ଲୋକ ସଂଖ୍ଯା ତା ଠାରୁ ଅଧିକ ଥିଲେ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ କହିବାକୁ ଅନେକ କିଚ୍ଥି ଅଛି

ଶବ୍ଦରେ ଉଚ୍ଚାରିତ ଧ୍ବନି

ନିଜ କାନ ଚ୍ଥଡା କେହି ଶୁଣେନି ....

ଅଳ୍ପ ଥିଲା, ତଥାପି ଜୀବନ ହସୁଥିଲା 

ଆଜି ସବୁ ଥାଇ ବି ....

ନିରବ ହଁ ନିରବ ଜୀବନ ।

କେଜାଣି କେବେ ଶେଷ ଥର ହସିଥିଲି

ଆତ୍ମ ତୃପ୍ତି ଭରା , ଆତ୍ମୀୟ ହସଟେ ।