ଅକ୍ଷୟପୁଣ୍ୟ

ପୁରାଣ କାଳରେ ଥିଲେ ଏକ ସୁଞାନୀ ମହର୍ଷି

ନାମ ତାହାଙ୍କ ର ରହିଥିଲା ମୁଦୁଗଲ ଋଷି ।

ବନବାସୀ ଙ୍କ ସେବାରେ ଥିଲେ ସଦାବେଳେ ରତ

ଦୁର୍ବାସାଋଷି ଭିନ୍ନ ବେଶେ ଆସିହେଲେ ଉପଗତ ।

ଆଶ୍ରମ ଦେଖିଣ ଋଷି ମନେ ହେଲେ ପରଶନ୍ନ

କହିଲେ ହେ ମହର୍ଷି ତୁମେ ଦିଅ ମୋତେ ଅନ୍ନ ।

କ୍ଷୁଧାରେ ନିଶ୍ଚେ ଆମର ଜୀବନ ଯିବ ଚାଲି

ଏଣୁକରି ଖାଇବାର ଚରଚା କର ତୁମେ ଭାଲି ।

ଏହାଶୁଣି ମୁଦୁଗଲ ଆଶ୍ରମ ଭିତରକୁ ଗଲେ

ମିଠାଫଳ କନ୍ଦମୂଳ ବେଗେ ଖାଇବାକୁ ଦେଲେ ।

ମନଖୁସୀରେ ଖାଇଲେ ଋଷି ପେଟ ପୁରାଇ

ଭୋଜନ ସାରି ଚାଲିଲେ ଋଷି ଆଶିର୍ବାଦ ଦେଇ ।

ସେବାରେ ନିଜର ଜୀବନ କୁ କରିଥିଲେ ବ୍ରତ

ଇନ୍ଦ୍ରରାଜା ପ୍ରୀତ ହୋଇ ପଠାଇଲେ ଦେବଦୂତ ।

ନମି କହିଲେ ମହର୍ଷି ତୁମେ ଆମ ସାଥେ ଚାଲ

ମଘବା ପେଶିଲେ ଆମକୁ ଦେବାପାଇଁ ସୁ ମୂଲ୍ୟ ।

ମୁଦୁଗଲ ତପି ପଚାରନ୍ତି ଶୁଣ ଦେବଦୂତ

ସ୍ୱର୍ଗ ଓ ମର୍ତ୍ତ୍ୟର ଫରକ ବୁଝାଇଣ କହ ।

ଏହିପରି ମୋର ମନରୁ ସଂଶୟ ଦୂର କର

ତେବେ ଯାଇ ଠିକ୍ ନିଷ୍ପତ୍ତି ମୁଁ କରବି ମନର ।

କହିଲେ ଦେବଦୂତମାନେ ଯେ ସୁବିଧା ସକଳ

କାମନା ପୂରଣକାରୀ ପ୍ରିୟ ବସ୍ତୁ ଫୁଲ ଫଳ ।

ଏଠାରେ ରହିଲେ କିଛି କରିବାକୁ ପଡେନା

ମହାଖୁସୀ ମହାଆନନ୍ଦେ ଥିବ ନିଶ୍ଚେ ମହାମନା ।

ତୁମ ପୁଣ୍ୟର ଫଳ ଥବା ଯାଏ ଥିବ ରହି

ସରିଗଲେ ପୁଣି ଥରେ ନିଶ୍ଚେ ବିରାଜିବ ମହି ।

କହିଲେ ମହାଋଷି ଦେବଦୂତ ଙ୍କୁ ସାଦରରେ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ରହିବା ଭଲ ଲୋକଙ୍କ ସେବାରେ ।

ହେ,ମହାତ୍ମା ଗଣ ତୁମେ ଫେରିଯାଅ ସଦନେ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ରହିବାକୁ ଦିଅ ମୋତେ ସେବାର କାରଣେ ।

ପ୍ରସ୍ଥାନ ସମୟ୍ଯେ ବିଜୁଳି, ଚମକିଲା ଆକାଶେ

ଋଷିଙ୍କର ବେନିଆଖି ବୁଜି ହୋଇଗଲା ନିମିଷେ ।

ଆଖିଖୋଲି ଦେଖନ୍ତି ତ ବିଜେ ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ

କୃତ୍ୟ କୃତ୍ୟ ହୋଇ ଋଷି ପାଦେ ଲୋଟିଲେ ତକ୍ଷଣ ।

ଶୁଣ ଆହେ ପ୍ରିୟ ଶୁଦ୍ଧିଜନ ହେତୁକରି ମନ

ସରଗ ରାଇଜ ଭୂଇଁ ପୁଣ୍ୟ ମର୍ତ୍ତେ ଅଛି ଜାଣ ।