ଅହଂକାର

ସତ ନ ପାରଇ ଦେଖି

ପିନ୍ଧିଲେ ଭ୍ରମ ର ଏହି ଅଳଙ୍କାର

ତୁଚ୍ଛ ତା ରୂପ ଆକୃତି

ମିଛ ତା ମାୟା ସଂସାର

ଅହଂକାର ଗ୍ରାସ କରିଲା 

ରାବଣ ର ରାଜପାଠ

ଅହଂକାର ପଥେ ଚାଲଇ ଯିଏ

ଜଟିଳ ହୁଏ ତା ବାଟ

ଅହଂକାରେ ଲୋକେ ମାତିଲେ

ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୁଅଇ ଚରିତ୍ର

ଶତ୍ରୁ ବଢ଼ିଥାନ୍ତି ଜଗତେ

କମି-କମି ଯାନ୍ତି ମିତ୍ର

ଆଖିରେ ପିନ୍ଧାଏ ଝାପ୍ସା ଚଷମା

ମନ ରେ ଆଣେ ହୀନ ଭାବ

ନିଜେ ହୋଇଯାନ୍ତି ହୀନିମାନ ଦିନେ

ଏ ତ ଅହଂକାର ର ପ୍ରଭାବ

ମଣିଷ ଜୀବନେ ଆଦର ସ୍ନେହ ର

ପସରା ଯିଏ ପସାରେ

ଗର୍ବ-ଗୌରବ, ଯଶ-ଶାନ୍ତି ଆଦି

ମିଳେ ତାକୁ ଏ ସଂସାରେ