ଅହଲ୍ଯା ଉଦ୍ଧାର

ତାଡକା ସୁବାହୁ ବଧଶେଷେ ସେହୁ

ବିଶ୍ବାମିତ୍ର ମୁନି ହରଷ

ପ୍ରସ୍ଥାନ ଉଦ୍ଯତ ହୋଇ ସୁ‐ପ୍ରସ୍ତୁତ

ଗହନ ବନରେ ପ୍ରବେଶ ।

ସେକାଳେ ଶ୍ରୀରାମ ବୋଇଲେ ଭୋ ମୁନି

କାମ୍ଯକ କାନନ ଭ୍ରମିବାକୁ ମନ

ବଳିଛି ହେ ଦେଖିବୁ ବେନି ।

ରାମ ବାଣୀ ଶୁଣି ବିଶ୍ବାମିତ୍ର ମୁନି

ସନ୍ତୋଷ ମନରେ ଅରଣ୍ଯେ

ଅଟବୀ ଗହଳେ ଘେନିଣ ଚଳିଲେ

ତହୁଁ ସେ କାମ୍ଯକ କାନନେ ।

କୁମରେ  ଦେଖ ଦେଖ ଶୋଭା କେସନ

ବୂକ୍ଷ , ତରୁ ,ଲତା କୁସୁମେ ମଣ୍ତିତା

ଫଳ ଭାରେ ଭରା ଏ ବନ ।

ବନପ୍ରିୟ ଋତ ମଧୁର ସଂଗୀତ

କରଇ ପ୍ରାଣ ବିହ୍ବଳିତ

ନାନା ପକ୍ଷୀଙ୍କର କୁଜନ ସୁସ୍ବର

ହରୁଅଛି ସଭିଙ୍କ ଚିତ୍ତ ।

ଶ୍ବାପଦେ ଦେଖ ତୋଷମନେ କ୍ରୀଡନ୍ତି  

ତେଜି ମନୁ ରାଗ ବହି ଅନୁରାଗ

ସଭିଏଁ ସରାଗେ ଚଳନ୍ତି ।

କି ! ସୁନ୍ଦର ବନ ମୋହି ନିଏ ମନ

ଅଟଇ ଏ କାମ୍ଯକ ନାମ

ବହୁ ମୁନି ଋଷି ସିଦ୍ଧ ଓ ତପସ୍ବୀ

ରହିଛନ୍ତି କରି ଆଶ୍ରମ ।

ଦେଖ ହେ ନିଘଞ୍ଚ ଗହନ ସେବନେ

ଚଳିଲେ ବିଥୀରେ , ବିପିନ ଭିତରେ

ତିନିହେଁ ଆନନ୍ଦିତ ମନେ ।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ , ମହା ବନସ୍ତରେ

ତରୁ‐ ବ୍ରତତୀରେ ଗହଳ

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଥେ ସହସା ତୁରିତେ

ରାମ ପାଦ ବାଜି ଉପଳ ।

ସୁନାରୀ ବେଶ, ଭୂଷା ,କାନ୍ତି ମଞ୍ଜୁଳ

ସାଜି ରାମ ପଦ , ବନ୍ଦନେ ଆନନ୍ଦ

କରନ୍ତି ଅହଲ୍ଯା ତତ୍କାଳ ।

ମଧୁମୟୀ ହାସେ , ବୋଇଲେ ହରଷେ

ପତି ଶାପେ ମୁହିଁ ଉପଳ

ଅଷ୍ଟ ବର୍ଷ କାଳ ଏଥେ ଦୁଃଖ ଜାଳ

ସହି ରହି ଥିଲି କରିଲ ।

ଉଦ୍ଧାର  କିମାଶ୍ଟର୍ଯ୍ଯ ମତ ପରର

ପୁଚ୍ଛିଲେ ଶ୍ରୀରାମ , କୁହ ବିସ୍ତାରିଣ

ନାରୀ କିପାଁ ହେଲେ ଉପଳ ।