ଅଧୁରା ସପନ

 ଅଭୁଲା ଅତୀତ ଅଧୁରା ସପନ 

ପାଉଁଶ ତଳର ସ୍ମୁତି 

ଗାଉଥାଏ ମନ ଦୁଃଖର ଗଜଲ

ବେସୁରା ରାଗରେ ନିତି ।

ଅଡୁଆ ସୂତାର ବୁଢୀଆଣି ଜାଲେ

ଜୀବନଟା ଛନ୍ଦି ହେଲେ

ବେଳ ବୁଡିଯାଏ ଦିନ ସରେ ନାହିଁ 

ଯେତେ ସପନ ଦେଖିଲେ ।

ଚିହ୍ନାବାଟ ସବୁ ହୁଅଇ ଅଚିହ୍ନା 

ଅନ୍ଧାରର ଶିଉଳୀରେ

ଅଲୋଡା ଜୀବନ ଲୁହରେ ପହଁରେ

ମନବନ କୁହୁଡିରେ ।

ନୟନ ରୁ ଝରେ ଧାରା ଶିରାବଣ

ମମତା ସାତ ସପନ

ଦୁଃଖ ର ରଙ୍ଗଟା ଧୂସର ଲାଗଇ

ବହେ କୋହଲା ପବନ ।

ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟ ଲାଗେ ସୀମାହିନ 

ଛଳନାର କୁହୂକରେ

ବଦଳି ଯାଆଇ ନିଜ ସୀମାରେଖା 

ଆତତାୟୀ ଆତଙ୍କରେ ।

ଉଜୁଡା ମନର ଭିଜା ଅନୁଭୂତି

ଅଲୋଡା ପଣକୁ ନେଇ

ପାଦ ତଳ ମାଟି ହୁଏ ଚୋରାବାଲି

ଯେମିତି ଉଛୁଳା ନଈ ।

ଭୁଲ୍ ଓ ଠିକ୍ ର ହିସାବକୁ ଖୋଜି

ଦିନ ସବୁ ଯାଏ ଫେରି

ଅଧାରେ ଅଧୁରା ସପନ ମୋ ରହେ

ଛିଡେ ସଂପର୍କ ର ଡୋରି ।

ବଦଳଇ ଋତୁ ରାତି ବି ବଦଳେ

ପାଗବି ବଦଳି ଯାଏ

ଅଦିନ ଝଡର ସନ୍ଦେହ ଇର୍ଷାରେ

ଜୀବନ କୁହୁଳୁ ଥାଏ ।