ଅଦେଖା ମନ

କଳା ବାଦଲ ନଥିଲା ଆକାଶରେ

କାଳୀ ସାହିର ଛିଟାରେ

ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖାଯାଉଥିଲା କାନଭାସ

ତଥାପି ମନ ଖୋଜୁଥିଲା

ସେହି ତୁଳୀକୁ

ଜୋରରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଥିବା

ସେହି ଅଦୃଶ୍ୟ ବଳିଷ୍ଠ ହାତର ସ୍ପର୍ଶକୁ ।

ସେହି କାନଭାସରୁ ସବୁକିଛି

ହଜିଯାଇଥିଲା

ଖାଲି ଟିପଟିପ ବର୍ଷାର ଚିହ୍ନ

ଆଙ୍କି ହୋଇ ରହିଥିଲା ।

ଅଣଦେଖା ସ୍ମୃତି ସବୁ

ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଖୋଜୁଥିଲେ ।

ତଥାପି ନୀରବରେ ମନ କାନ୍ଦୁଥିଲା

ହାତ ଠାରି ଡାକୁଥିଲା

ନିରବ ରାତ୍ରିର ଅଦୃଶ୍ୟ ସାଥିକୁ

ପୁଣିଥରେ ଅଙ୍କିବାର ବିଫଳତାକୁ

ଆଦେଖା ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ

ନିରେଖି ନିରେଖି ଦେଖୁଥିଲା ।

ହାରି ନଥିଲା ମନ

କାଦୁଅରେ ଭରି ଯାଇଥିଲା କାନଭାସ

କେବେ କାନଭାସ କୁ

କେବେ ଦେଖୁଥିଲା ଆକାଶ କୁ

ଆଖିରୁ ବୋହିଯାଉଥିଲା ମୋତି ସବୁ

ତାର ବେପରାହ ମନ ହଜି ଯାଇଥିଲା

ଆଉ ଅପେକ୍ଷା ନଥିଲା

ପାଦ ଗଣିବାର ଉପକ୍ରମ ଥିଲା ।